Барлық жазды жапырақтар күнге өзінің алақан соқпағының және беттер, арқалар және іштер тосты. Қарамастан және дейін ана желіндеді және күнмен пропитались, не күз өздер сияқты солнышки - багряными және алтындармен стали.Желіндеді, бөкті және потекли. Мысықторғайлармен ша желге полетели. Тиіндермен ша қаншыктарға секіре бастады. Сусарлармен ша жерге понеслись. Алтынның жаңбыры орманда зашумел. Тамшы ша параққа шертіп жібереді - парақ босанып кетеді. Ақсағалдар тармақта завозятся - жапырақтар ша жақтарға себеді. Жел кенет борандатады - ала құйын үйіріп әкетеді. Ал ебдейсіз бұлан мен жазға - жарқылдақ сарқырама тармақтарға деген күштеп кірсе атқы-. Жапырақтар сыбдырайды, тырнайды, лопочут. Жапырақтар летят, солқылдайды және жүгіреді. Жапырақтар вверху, внизу және маңай.
Сарының, қары- арасында күнмен, шексіз даласыныңкенет орманның жасыл қабырғасы "шығады". Қырлар,жартастың ғажайыптың қатпарларының, тыныш"сиқырла-" көлдер, толық балықтар ал уже соң оныменвзору ашыл- шынымен тамаша аудан: алып атамзаманғы тал-шыбықтар, тастар. Бурабай немесе боровое- поистине сырлы және жұмбақ жер. "Бура" қазақша "түйе"означает. Осы кәрі аңыз туралы осы жерлерде тұр-түйеде тоқулы., не мында адамдар туралы ана таныпбар-, түйе тулпаром (қанатты бедеумен) түңілді және кКокшетау пику деген полетел, ақырында, от адамдардандеген құтқарыла, сияқты от надвигающегосясорлылықтан.
Бурабая аумағында археологтар қоланың заманыныңсайманының қоймасын кездестірді. Сол айғақта- туралыана, не Бурабай жерле- тек аушылар, бірақ жәнеегіншілермен және мал шаруашылықтарыммен болды.Мында емес ретті алтынның және кеннің алапасынадеген бар- скифские баулар өткен.
Бурабай материалдық мәдениеттің ескерткіштерімен асабай. Бірақ оның тамаша табиғаты әсерді кіші не біреулержасайды
