Біз қандай едік? Арымас аттар мінетін,
Тозбас тондар киетін;
Қара тастарды қақ жарып,
Қарағайлардай қаптап өсетін;
Қара нарлары
Шудалары желкілдеп,
Қара бұлттардай көшетін;
Айғырлары күнге қарап кісінеп,
Биелері айға қарап құлындаған;
Кетіссе бұрылмаған.
Сөздерін тасқа қашаған;
Алыпсоқтардың итаяғын
Оюлап жезден жасаған;
Алтайды жастанып жатса,
Аяғы Үрімге жеткен,
Керілсе Үрімнен де өткен;
Қарасөзбен жазу.
Алыс сапарға, емделуге шыққан адам ауылды үлкен үйінен дәм татып аттанатын ырым бар. Бұл сол "Қара шаңырақтың киесі қолдасын" деген сенімнен шыққан. Сондай-ақ дастархан үстіне келген адам дәмнен ауыз тиюге тиіс. Ал таңертеңгі астан міндетті түрде ауыз тиеді. Мұндайда әйел болса "күйеуің тастап кетеді", еркек болса "әйелің тастап кетеді" деп әзіл айтады. "Таңертеңгі асты тастама, кешкі асты бақпа" деген мәтел бар.
Қазақтың дәстүрі бойынша үйіне келген адамға дәм ауыз тигізбей шығармауы керек. Халықта "үйге кірген жыланға да ақ құйып шығарады" деген сөз бар. Мұның бәрі қонаққа да, асқа да ерекше ықыласты көзқарастың белгісі.