Риторикалық сұрау(лепті сұрау)-шешендік тәсілге жататын айшықты сөз тіркесі, ойды, сезімді әсерлі ету үшін жауабы өзінен өзі-ақ айқын нәрсені әсерлі леппен, сұрау түрінде айту. Бұл күмәндану, шүбә келтіру мүмкін емес деген айрықша сенімділікті білдіреді. Мысалы:
Арыстанмын, айбатыма кім шыдар? Жолбарыспын, маған қарсы кім тұрар? Көкте-бұлт, жерде желмін гулеген, Жер еркесі желдің жөнін кім сұрар?
Кейде айшықты шешендік сұрау, жансыз нәрсеге қаратылып айтылып, сұраулы арнау сөз түрінде келеді. Қазақ поэтикасында мұндай үлгіні сұрай арнау деп те атайды. Алайда сөздің негізгі стильдік ерекшелігі, өзгеше мәнділігі сұрау түрінде айтылуына байланысты болады. [1]
Объяснение:
мине
Сарыарқаның сары төсіне етегін жайған Қарқаралы тауы маңындағы Шайтанкөл көлі көздің жауын алмай қоймас. Көркі қазақ даласының әсемдігін әспеттеп тұрғандай. Жағалай қоршаған ағаштар сап тізген батырлардай тіп-тік. Суы мұнтаздай таза, күннің сәулесін шағылыстырып әсем бейне туғызады. Өзіңізді елестетіп, тауға шығыңыз. Сіздің жан жағыңызда алып жарлар мен гранитті қойтастар қаумалайды. Тарихқа көз жүгіртсек; жоңғарлармен соғыс кезінде қазақ күштері тең болмайды да, жоңғарлар жеңіске жететіндей жағдай туындайды. Сол кезде қазақ жігіттері өз құдайларынан көмек сұрайды, тәңірлері оларды қазақтардың елді мекендерін нық қорғайтын тас мүсіндерге айналдырып тастайды. Ал көлді сумен толтырған осы жігіттердің аналарының көз жасы.
екі матиндеде жаксы болу керек деп айтылган