Сиыр. Алған бетінен қайтпайтын қыңыр, бірақ өз-өзіне өте сенімді. Бейнеткеш, үнемі көш басынан көрінгісі келеді. Сырттай қараған адамға сабырлы боп көрінуі мүмкін. Бірақ ашуланғанда жан-жағын жайпап жіберуден тайынбайды. Ондай кезде өз-өзіне есеп те бере алмайды. Мүмкіндігі келсе, Сиыр белгісіндегілерді себепсіз мазаламай-ақ қойған дұрыс.
Арыстан өмірлік ұстанымы – мен істейтмін! Арыстан өмір бойы өз болмысын көрсетуге ұмтылады. Тоқты сияқты жер белгісі болған соң, Арыстан үнемі бірінші болғысы келеді. Арыстандар өздерін жердің кіндігіміз деп сезінеді, дəл осы қасиеттері оларды күйрететін басты кемшіліктері – менмендікке – əкеледі. Бұл белгілердің мықты жақтары – өзіне деген сенміділіктері мен ашықтығы. Бұл адамдар бұлтармайды жəне айлаламайды. Шамасын білмегендігінен және қауіпті сезбегендігінен Арыстандардың бойында наполеондық түйсіктер пайда болады. Бұндай адамдардың жүрген жері ұрысқа толы; себебі оны өздері бастайды.
Олар үнемі шектен шығады, əрекетсіздікті ұнатпайды. Тіпті демалыстарының өздері белсенді өтеді. Ешқашан жалғызсырамайды, жаңа достарға оңай ие болады, өте əуесқой, өсек тыңдағанға жандары құмар, əсіресе, өздері туралы өсекті, достарына адал, ал жауларына қатты.
Төлеген Айбергенов.М.Шахановқа.
Сағыныш.
Сағыныш - адам бойындағы сезімнің нәзігі.Ақын сағыныш сезімі жоқ адамдар- бақытсыз,бақсыз.Кеудеңде сағынышың барда сен адамсың,тірісің.Сағынышсыз сірә пенде барма? Мен бүгін көгілдір көлге сағынышпен ұшып барамын.Сағынған қарағым,сенде менімен бірге ұш.Егер мен ғасырлар кітабында оқылып,бетім жабылып кетсе,сен жалғастыр сағынышымның асқақ әнін.Егер қараңғы түнде қамықсаң,сағыныш қанатына қаусырып жылытар.Сағыныш - дегенің әйбәт дүние, таусылар күні жоқ оның.Аспаннан көшкен бұлттада,көктемде келген тырналардың үніндеде сағыныш бар.Жаңбыр күткен сұрша құмдада,құм шағылдардада сағыныш бар.Егер сенің жарық жанарың қайғыға берілсе, жүзіңді мұң шалса онда сенің сағынып жүрмегенің.Жүйіткіген поезды,жаңғырған даланы,қаланы көрсең- сағыныш деп біл.Қырдан аққан жұлдызды көрсең,ол менің жүрегімнің түкпіріндегі сағыныш - тұңғиық,түпсіз мәңгілік.Ақын жырлаған сағынышты сағынбау мүмкін емес.Ақын жанының сарғайған сағынышын жылдар өтіп,беті жабылсада біз әлі оқып,сусындап жүрміз.Сағынышымен сағынтқан ақын Т.Айбергеновтің өлеңдері барда өзі ешқашан ұмтылмайды.