Мен жерміг мен сізге өте ашулымын. Өйткені сіз мені сыламаймыз .Сіз маған қоқыс тастайсыз. Мен сендерге көкөністер жемістер мен жидектер беремін.Мен сізге табиғат беремін ал табиғат ушін таза ауа және тамақ болады. Адамдар сіз маған түкіресіз ластайсыз қамкорламайсыз. Сіздерге ұят емес пе мен сіздерге бәрін беремін тамақ беремін таза ауа беремін суды беремін өмір сүру беремін бақыт беремін. Мен тек қана маған қоқыс тастамау отнемін тек қана осыны .Сендер меня тусінесіз деп ойлаймын.
надеюсь правильно
Көкшетауға ат басын бұратын көптеген саяхатшылардың қызығушылығын оятатын әрине табиғаттың көз тартар сұлулығы. Соның ішінде Бурабайдағы «Оқжетпес» тасының жөні бөлек. Атауының өзі бір ерекше. Жыл сайын демалуға барып жүргенімізбен, сол «Оқжетпес» жартасының қалай біткені жайында біле бермейміз әрі мән де бермейміз. Ал аңыз былай дейді:
Бурабай дейтін елді-мекенде кезінде Оқжетпес атты баһадүр өмір сүрген. Оқжетпес туа салып күн сайын емес сағат сайын өсіп, жетіле берген. Тіпті бойы тоқтаусыз өскен. Бала күнінде далада ойын қуып жүрсе, қасындағы балалардың атқан садағы оның кеудесіне әрең жеткен. Бойы ұзын өзі батырдың тірі кезінде елден абыройы асқақ болады. Жаугершілік заман келіп, күн артынан күн өтіп жаумен шайқасады. Әр күн сайын жаудың бетін қайтарып, елін аман сақтап отырған.