Миф – 1) көне аңыз, әңгіме; 2) тарихи-мәдени сананың ерекше күйі.
Ежелгі мифтер мен аңыздар алғашқы адамдар тіршілігінің маңызды бөлігі болып, олардың рәміздік (символдық) мазмұны арқылы адам қоршаған ортаны игеріп, жете түсінді. Мұнда поэзия мен алғашқы білімнің, дін мен әдептің, өнер мен өмірлік тәжірибенің ерекше бірлігі орын алды. Алғаш рет Миф философиясын Дж.Вико (1668 – 1744) ұсынды. Ол Миф қиял ойыны ретінде қалыптасады деген пікірде болды. Кейін 19 ғасырдың ортасынан бастап Миф этнографиялық материал ретінде зерттеле бастады.[1]
Адамның ұяты бетінде ,
Адамгершілігі ниетінде
магынасы:Адамның ұяты жоқ екенін жүріс тұрыс иүріне қарап білуге болады.Ал адамның адамгершілігін мінезіне қарап білуге болады.
Ақылың болса, арыңды сақта,
Ар ұят керек әр уақытта.
М:Əр уақытта арыңды сақтап ерсі қылықтар көрсетпеу керек.
Қайырымдылық жасасаң,
Қайырын өзің көресің.
М:Біреуге көмектессең Алла Тағалам саған сол жақсылығыңды өзіңе басқа адамнан қайтарады.
Иілген басты қылыш кеспес.
М:Тыныш жүріп,Ар ұятыңды,абыройыңды сақтасаң саған қауіп төнбейді.
Өзіңді өзің сыйламасаң,
Өзгеден сый күтпе.
М:Дегенмен,басқаларды ойлай берген дұрыс.Бірақ,өзіңе де көңіл аудару керек.Өзіңді сыйлап жақсы көру қажет.
Объяснение:
Объяснение:
Мә неге аа неге атывет жоқ атывет жоқ мынаған неғіп жақсымын демейсін