Придя на работу: -Здравствуйте коллеги! -Здравствуйте Роман Владимирович! -Как вы уже знаете,сегодня предстоит тяжелый день.Сегодня наш ресторан посетит, величайший певец, артист - Роман Романченко со своими родными. -Да, работа на кухне уже кипит, но есть не большая проблема, сегодня час-пик,и будет много народу. -Как то я об этом не подумал, где наш шеф-повар и су-шеф? -Роман Владимирович, они задерживаются.-ответил один из официантов. -Задерживаются?! Знаете ли, это уже слишком, уже 09:00, а от них даже звонка не поступало..Так, я пошел, улажу дело с постояльцами, а вы работайте! -Да, мы поняли! -Бог знает что здесь твориться, шефа нет,су-шефа тоже, это не допустимо!В особенности нашего ресторана.А теперь за дело! часа, весь персонал и повара готовы встречать звезду. -Ну что, закуски, гарячие блюда, десерты, готовы?-спросил Роман Владимирович -Да, все готово. Наконец-то,вот люблю когда делаете все, как положено, может и зарплату добавлю.Так, кстате где снова шеф? -Он у себя.-ответил хором коллектив. Зайдя к шефу: -Ну что сидим?!Может объяснишь, почему опоздал на работу? -Да бес проблем,замок заклинило,пришлось мастера долго дожидаться. -Ах вот как?А предупредить, хоть кого-то,меня например? -Ну извини,ну все же успели, он даже время еще осталось Роман Владимирович. -Смотри мне,если еще,такое повториться...уволю! -Я понял. -Так то лучше, ну я пошел, скоро ко все присоединюсь. Через час,гость был в ресторане со своей семьей.Устроив хороший день Роману Романченко, тот оставил достаточно хорошую сумму денег. После ухода гостей: -Молодцы ребята,хорошо потрудились!Вот вам вознагорождение. бос! -Да,рабочий день удался!-были довольны повара и весь коллектив. Роман Владимирович и сотрудники в 20:00 разошлись домой.
Алматы – менің сүйікті қалам. Кейде қауырт тірліктен шаршап, тыныстағым келгенде балконға шығып кететінім бар. Күрең күзбен бірге құлазып қалған көңіл бір нәрсені қалайтын сияқты. Көзге емес, көңілге тізгін беріп шоламын айналамды. Кәрі Алатаудың бауырында жатқан түнгі Алматы. Аспанға ұмтылған абат үйлердің ар жағынан еңсесін еңкейтпеген Алатау менмұндалап қол бұлғайды. Күндіз де, түнде де тыншыматын ару Алматы кәрі қамқоршысының қарауында. Алматы – Алатаудың ару қызы. Түн құшағына еніп қарайып кететін Алматы жоқ. Мүлгіген қарт Алатаудың қойнында жатса да түн баласы келгенде қайта түрленеді. «Өмірдің қиындығына төзе біл. Болашағыңды түрлендір!» деп сыр айтқысы келетін сияқты түнгі Алматы. Өз басым солай ұғамын. Кейде түнгі шамдарын жаққанда ерекше құлпырады. Әсіресе көзге оттай басылатын ақ шамдары аппақ арманға алып ұшатын ақ қанаттардай көрінеді. Айтпақшы, арман демекші, Алматы біреуге – арман. Армандар орындалатын мекен. Жер бетіндегі жұмақ. Ақ тілегін алдынан ақтарып, Алматыдай алып қалаға әр ата-ана өз баласын талай аттандырған. Қашанда «тәбірік» болған сол дәстүр ешқашан толастаған емес. Тіпті қол жетпес айдай болса да, болашағына «бал ашқандар» өз тағдырын дәу қаламен байланыстыратын. Кішкене шабаданын қолына ұстап,үлкен арман мен үміт жетелеп келген қаншама жандар осы мекеннен бақытын тапты. Мен осы қалада туып-өстім. Алматы менің – сүйікті қалам.Тротуарда тусам да қазақтың қадірін білетін жанмын. Біреулер «қалада қазақ болмайсың, қазақылық кеткен» деп жатады.Даланың төсінде еркелеп өскен ауыл балаларынан кем түспеймін. Себебі,қазақылық пен қарапайымдылықтың иісі қалада да бар. Тек оны көре алатын қырағы көз керек. Мен сүйікті қалам – Алматымен мақтанамын, марқаямын. Байқасаңыз әрқашан жан-жағын жан шуағына бөлеп, сәуле шығаратын жақсы жандар болады ғой. Мен Алматыны соған ұқсатамын. Біреуге арман болған, біреуге бақыт әкелген Алматы. Біреуді қолтығынан демеп, желеп-жебеп, арманын – асуларға, өзін қарапайымнан асылдарға жеткізген Алматы. «Таланттар далада туып, қалада өледі» демекші, өнер мен білімнің, әдебиет пен мәдениеттің ошағына айналып, талай жастың көкірек көзін ашып, талантты тау тұлғаларды тәрбиелеген, алақанға салып әлдилеген – Алматы. Берекесі мен мерекесі, тірлігі мен бірлігі жарасқан – Алматы. Талай тағдырды тоғыстырған, жалғыз жүректерді жолығыстырған–Алматы. Еркіндік пен кеңдікті, насихат пен теңдікті ұстаған –Алматы. Мұң-қайғы мен шаттықтың, жастық пенен қарттықтың куәсі болған –Алматы. Ақындарға жыр болған, сазгерлерге әуенмен шертер сыр болған–Алматы!.. Күндіз қаптаған халық нөпірінен еңсеңді езіп тастайтын қала түн келсе де түнермей жарық шамдарын жағып, мені тыңдап, тына қалғандай болады. Күндіз мен оны, ал түнде ол мені тыңдайды. Шабытыма шабыт қосып, шарқ ұрғызады. Кейде қиял жетегіне еріп, балконнан әрі асып, ұшып шығып «қабақтарын түкситкен тау аталарға» қарай бір тартқым келеді. Жарқырай жылы шырай танытып тұрған әсем Алматыны сонда отырып бір көргім келеді.Ынтықпын өзің жайлы жұмбақтарғаЖер бетінде өзіңдей жұмақ бар ма?.. Бір муза-сезім қылымды қозғайды...Өзіңе ән-жыр арнаған алдыңғы толқынның көшіне еріп, мен де сезім қылын шертсем ол артық ете қоймас, ару қала! Саған әр түн сайын мен сияқты жасөспірімдердің жүрегінен ақтарған жауқазын жырлардың жазылып жатқаны рас. Алматы – менің сүйікті қалам!
Өлең сұм заманда жарияланған сұм бұйрық жайлы.Оны мына жолдардан байқауға болады:
(зілді бұйрық жайлы екі немесе үш жол)
Сол себепті де өлеңнің атауы"Зілді бұйрық ".