Біздің барлығымызға белгілі болғандай, анам балаларды дайындайды, жуады, тазалайды, емдейді және күтеді, жұмыс істейді және тағы да көптеген басқа маңызды істер жасайды. Егер анам бәрін жасайтын болса, онда ол мүлдем болмайды. Сондықтан анама әрқашан көмектесу керек.
Әркім жасай алатын ең төменгі көмек әрқашан өз-өзіне алып келеді. Әрқашан ыдыс-аяқты жуып, таңертең кереуетті кептіріп, кір аяқ киім мен еденді жуу керек. Дүкенге бару-қажетті өнімдерді сатып алу. Мен 6 сыныпта болдым, бірақ анамды әр түрлі талғаммен қуантқым келеді. Өкінішке орай, Мен өте жақсы дайындала алмаймын, бірақ мен тырысамын. Тек кеше ғана картопты өртеді. Анам өте қуанышты болды.
Анама көмектесемін, өйткені оны жақсы көремін, себебі мен үшін уақыт болады. Маған фильмдер көруге ұнайды.Біз онымен өткен күнді талқылаймыз, кешке серуендеп, демалыс күндерін қалай өткізуді жоспарлап отырмыз. Өз анаңды сақтаңдар!
Ұлттық сөз өнері зергерлеріміздің бірі, қай шығармасы болсын оқырманды бейжай қалдырмайтын қарымды қаламгер Оралхан Бөкейдің соңғы туындысы «Атау кере» романының атының өзі бірден елең еткізеді. Өйткені «атау кере» сөзі ел ішінде адамдардың күнделікті қарым-қатынасында қолданыла бермейтін, сирек жағдайда, шанда бір ашынған ахуалда, болмаса шарасыздықтан айтылатын салмақты, зілді, ауыр ұғым. Шығармашылығында жеңіл мазмұн кездеспейтін Оралханның дәл осы күрделі тақырыпқа барып, әрі оны өзінің дәстүрлі шеберлігіне тән деңгейде ширатып, ширықтыра отырып жазғаны заңдылықтай қабылданады.
«Атау-кере» повесі бүкіл адамзаттық мәселелерді қозғайды. Повесть оқиғасының басында Еріктің реалистік сипаты басым болса, шешімінде мифтік сипаты байқалады. Қаламгер адамдар өмірін аралар дүниесіне ұқсатады. Еріктің көк басты сонаға айналып кетуі және Қатын суының арғы бетіндегі жұмбақ қыз – символ. Ерікті мифтік бейне ретінде қараудың өзі оның құбылуына байланысты. Бір түрден екінші түрге ауыса алатын – тек миф кейіпкерлері. Повесть соңында Еріктің құбылуына мән бере отырып, бұл повесті «Повесть-миф» деп атауға болады. Повестегі Шал образында романтизм сарыны байқалады. Шығармадағы Шал да, Таған да қоғамда бет алған адамның рухани әлсіреуінен шығудың шығар жолын, амалын табуға тырысады. Бірақ табиғат аясында қалудан басқа жолды көре алмайды. Сондай-ақ шығармадағы Тағанның табиғат туралы ойлары былайша беріледі: «... Табиғат жаратқан алқам-салқам болмайды, ол - әмісе әдемі, әмісе сүйкімді, әрі шыншыл, әрі ақылды, сондықтан да адамдар секілді қателеспейді. Табиғат – мәңгілік тірі, өтірік айтпауды, алдап – арбамауды табиғатан үйрену керек, өйткені ОНЫҢ (табиғаттың) жүрегі таза».
Шығармада жеңіліс пен жеңіс, түңілу мен үміт, қиянат пен қайырым, аярлық пен адамдық, марғаулық пен махаббат арасындағы тартысты күрес, өткен тарих пен бүгінгі нақтылықтың ажырамас аясындағы ұлт тағдыры мен келешегі таразыға тартылған романның кесек-кесек идеяларының түйіні кульминациялық сәтіне жетіп, ширақ та шымыр тарқатылады. Шеберлік құдыреті дегеніміздің құпиясы да осы болса керек!