Менің ұлым авар анасы үйреткен тілді ұмытпауға тиіс» деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде. Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.
«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.
Объяснение:
Ақыл мен сезім расыменде адамда емес табиғатта да бар.Өйткені табиғат кейде күліп тұрса онда күніміз жайнап жайсан болып тұрады, ал егер кейде күрсінсе табиғата нашар сезімде күн күркіреп,жел соғып, жанбыр жауады.Сондықтан да табиғатын да сезім мен ақылы бар сол үшінде біз жер анамыз табиғатты қорғап, аялаумыз қажет. Ақыл мен сезім әрине а да бар. Біз ақылымызды білімге, жана техналогияға жұмсаймыз және таға басқаға,ал сезім біз үшін қымбат әрине. Біз сезімді махаббат үшін және осы сезім арқылы қамқорлығымызды басқаларға, табиғатқа да көрсете аламыз. Мен Бауыржан Момышұлы атамыздын сөзін, ойын осылай түсіндім.
Объяснение:
Бұл өз ойым пайдалы деп ойлаймын.
Текст қайда
Объяснение: