Еңбекші халықтың ғасырлар бойы жасап келген өмір тәжірибесі, оның мәдениеті мен салты, әдеті мен ғұрпы, шаруашылық кәсібінің түрлері, тілінің шебер ерекшелігі қамтылған халық ауыз әдебиетінің ерекше түрі – ертегілердің бала тәрбиесінде алатын орны орасан зор. Мұны көп ғасыр бойына халықтың ұмытпай сақтап келуінің, сүйе айтып, сүйсіне тыңдауының өзі-ақ дәлелдей түседі.
Ертегілер – халық өмірін бейнелейтін фантастикалық негізге құрылған оқиғалы көркем шығарма. Онда табиғаттың а жұмбақ болып келген сан алуан құбылыстары айтылады, үстем тап өкілдерінің зұлымдық, қастандық әрекеттері әшкере етіледі, тыңдаушысын өмір күресіне бастайды, адам арманының жарқын болашағына жөн сілтейді. Ертегіден халықтың әр кездегі тұрмыс-тіршілігі, қоғамдық өмірі, ой-арманы, дүние танудағы түсінігі мен көзқарасы көрініп отырады.
Бізді қоршаған барлық табиғат. Ауа, жер, су, таулар, орман, теңіз, Қалжыр, құстар, ормандағы аңдар - осының барлығы табиғат. Біз жиі айтамыз: "Табиғат - біздің үйіміз". Басқаша - біздің өмір сүру ортасы. Ал біз өмір сүруге, яғни өмір сүруге, жақсы өмір сүруге, бақытты өмір сүруге, біздің өмір сүру ортасы дұрыс болуы тиіс: су мен ауа таза, ағаштар, аңдар және құстар - сау, тастар - қауіпсіз болуы тиіс.
Алайда, бұл сұлулық бізге өте байланысты екенін ұмытамыз, біз оған қалай қараймыз. Егер адамдар ғаламшарды үлкен қоқыс үйіндісіне айналдыруды тоқтатпаса, мұның барлығы болмайды.
Бүгінгі бала- ол жаңа адам. Оның басты ерекшелігі ересектер баланы жиі өзімшілдік сияқты қабылдайды. Іс жүзінде 21 ғасырда балалардың көзқарасы өзінің жан дүниесінде ғана, себебі олар өзін өзі тану сұраққа жауабын қалайды. Осы сұраққа жауапты іздейді, ең бастысы, балалар өз басымен табады. 21 ғасырдың балалары бұрыңғы замандағы құрдастарға қарағанда өмір туралы сұрақ қоймайды. Ол ұшақтың ұшқанын көреді, телефоннын қоңырау шалғанын, электрондық хаттар бірнеше секундтын ішінде келетінін көреді - және бұл норма болып табылады. Осы заманғы балалардың өмірінен далада ойнау жоқ болып кетті. Егер бұрын бала метептен келіп және далаға жүгіріп, достармен қарым-қатынаста болды, ал қазіргі балалар ды осы қызықтырмайды. Енді балалар компьютердің алдында кіммен араласатынын, аралапайтынын шешеді. Бір жағынан -жаман емес, ал басқа жағынан - бала виртуалды емес, шын өмірге түскен кезде өзің қалай дұрыс ұстау екенін білмей қалады.
Қоғамның әсерінен ата-ана өзінің баласына үлкен қысым жасайды, басқа құндылықтарды ұмытып. Бала өзін бақытты жасайтын құндылықтарды ұмытып, атан-анасының үмітін ақтауға тырысады. Егер жағдай өзгермесе, онда біздің орнымызға бақытсыз адамдар келеді.