Сараңнан сарқыт жегенше,
Иттен тартып же.
Чем от скупого угощения ждать,
лучше у собаки кость отобрать.
Бермегенді беріп ұялт.
Чтобы пристыдить скупого, сам его одари.
Тілеушінің бір беті қара,
Бермеушінің екі беті қара.
У просителя одна щека горит,
у отказывающего обе щеки горят.
Берген жомарт емес, алған жомарт.
Не тот щедр, кто дает, а тот кто не берет.
Алтын көрсе періште жолдан таяды.
Увидев золото, и ангел свернул с дороги.
Жыланға түк біткен сайын қалтырауық болады.
Чем больше жиреет змея,
тем больше от жадности трясется она.
Бабаларымыз төрт түлікке ерекше көңіл бөлген. Әрі ас-ауқаты, әрі киімі, әрі көлігі, қымызы – ем, әрі жегжат-жұратымен жасайтын алыс-берісінің көзі, байлығы болғандықтан, қазақ үшін осы төрт түлік мал аса қымбатты дүние болғаны белгілі. Қайда болмасын, бірін-бірі танысын-танымасын, кездесе қалған қазақ «мал-жан аман ба?» деп амандық-саулық сұрасқан. Қазақтар малды тек пайдаланып қана қоймаған, олардың бабын тауып бағып-күтудің де жай-жапсарын, қасиетін, ерекшелігін жақсы білген, сынаған. Төрт түлік малдың ішіндегі ең қасиеттісі түйе болып есептелген. Ол қырық күн шөлге шыдамды, жүк артса – көлік, жесе – ет, ал жүні киімге жараған. Қазақтар түйенің жүнінен түйе жүн шекпендер киген, ол жеңіл әрі жұмсақ сырт киім болған. Түйенің күштілігі, жүйріктігі, шыдамдылығы сияқты түрлі қасиеттері бар, соған орай оны түрліше атайды (желмая, нар, аруана, жампоз, үлек, нарқоспақ т.б.). Асанқайғының шапқанда құстай ұшатын желмаясы естеріңізде болар. Ал түйе өзінің өсу жолында бота, тайлақ, буыршын, буырлыш, науша, бұзбаша, інген, атан, бура деп аталады.