Биыл Абайдың жасы он үшке толған еді. Денесі де бір аралық кейіпте. Бойы
өскен. Қол-аяғы ұзарған. Бұрын мұрны
шолақтау болушы еді, биыл біраз ұзарып
қалыпты. Бет-бейнесі баладан гөрі ірілең-
кіреп, бозбалалық қалпына бейімделген.
Бірақ әлі сол мүсінде, үлкендік жоқ. Толық,
балғын емес. Сидиып, арықтап, құр созыл-
ған сияқты. Күн көрмей өскен реңі солғын,
бойшаң ғана өсімдік бейнелес.
Бұрын қара болушы еді, бетінің қызылы
да бар еді. Қазірде қаладан қайтқандық
және ауру қосылғандық бар ма, әйтеуір,
бозғылданған.
Сұйықтау қоңыр шашының арасынан
бас құйқасы да қылаңданып көрінеді. Ода
ауырғандық пен күн көзінде болмағандық-
тың белгісі.
Абайдың осы сияқты қалпына ендігімінез
машығы да бір алуан боп өзінше үйлесті.(осы мәтін бойынша өз пікіріңізді қаратпа қыстырма одағай сөздерді қолданып айтыңыз)
Баяғы заманда қасқыр, түлкі, жолбарыс және түйе дос болып, бір өрісте жайылыпты. Басшылары ретінде жолбарысты сайлапты.
Бір күні қасқыр мен түлкі қалай жесек деп сылтау іздей бастады. Түлкі көп ойланбастан жолбарысқа келіп былай депті:
- О, патшам! Біздің азығымыз бітті. Жаңа азық қорын жинауға мүмкіндік болмады. Сондықтан біздің біреуімізді жеуіңізді өтінеміз!
Жомарт түйе шыдамай, өзін жеуді ұсынды. Қасқыр мен түлкі бірінші болып бас салды. Сосын оларға жолбарыс та қосылды.Сөйтіп, түлкінің арамдығы арқасында түйе үшеуіне жем болды.