Менің ұлым авар анасы үйреткен тілді ұмытпауға тиіс» деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде. Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.
«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.
Объяснение:
100 жыл бұрынғы балалардың нені қалағаны, нені армандағаны
туралы ақпарат бере алады. Кітап балаларды арманға жетелейді.
Үлкендердің балаларына не тілейтінін де кітап арқылы біле аламыз.
Кейде өткен өмір жайлы кітаптарды қызыға оқимыз. Бірақ жазған автор
еткен әмірдің қорқынышы мен қуанышын толық біле бермеуі мүмкін. Ал
нәне кітаптың мазмұнында естеліктер сақталады. Ескі құжаттардан таба алмаған
Нәрселер көрнем шығармалардан табылады. Кітап өз заманының
соғылған ескерткіші жаңа уақытқа жалғанған із (Айно Первик).
Объяснение:
в картинке ⬆️...............