Қазақтың ұлттық әшекей-бұйымдары сән үшін тағылып қоймай, қорғаныс қызметін де атқарған. Сол себепті қазақ қыздарының әшекейлерін жасау үшін тазарту қасиеті бар күміс пайдаланылған. Ерте заманда әшекейді жаңа туған нәресте шағынан бастап таққан. Бұл тіл-көзден сақтайды деген ырымның бір түрі. Олар қызыл таспен әшекейленген күмістен жасалып, жаңа туған нәрестенің тақиясына немесе аяқ-қолдарына тағылған. Халық қызыл түсті тас бақыт пен шаттық әкеледі деп сенгедіктен, көптеген әшекейлерде осы тастың түрі кездеседі. Көз тиюден сақтану үшін 2-3 жасқа толғанда қыз балалардың құлағына осы меруерт тастардан жасалған сырға салған. Және қолдарына шақшақ құс бейнеленген білезіктер таққан. Кейіннен жасы ұлғая келе қыздар асыл тастармен көмкерілген салбырап тұратын сырғаларға ауысқан.
Мекендин бактысы өмүрдөн кымбат (счастье отечества дороже жизни).
Мекендин кадыры башка жерден билинет (значение отечества познается на чужбине).
Өз үй-өлөң төшөк, өз эл-өмүрлүк жөлөк (свой дом – мягкая перина, свой народ – опора жизни).
Мекенсиз адам-үнсүз булбул (человек без отечества, что соловей без голоса).
Жерин сүйбөс эл болбойт, элин сүйбөс эр болбойт (не бывает народа, не чтящего свою землю, не бывает джигита, не чтящего свой народ).