Объяснение:
Қазақ тарихының ежелгі кезеңдерінен бастап,ұлы қазақ отбасында жауынгер,Отан қорғаушы және отбасының асыраушысы дегенді білдіреді.Отбасылық әдет-ғұрып бойынша әр ұлды тәрбиелеумен әр түрлі адамдар айналысқан.
Старший жеткізілді тәрбиесіне әжесі мен атасы.
Кіші ұлы ата-анасымен қалды, содан кейін бүкіл отбасына көмектесуге уәде берді.
Орта Ұлы жауынгер болды. Ол семсерлесуді, садақ атуды және т. б. үйренді.
Қазақ ұлынан туған адамды ғана өзінің немересі деп санады.
Қызының баласы "жиен" деп аталды.
"Немереден" туған (тікелей немересі) "шөбере" (шөбере),
"Шөбереден" (шөбере) туғандарды — "шөпшек" (шөпшек, бұл ұсақ, кішкентай дегенді білдіреді) деп атаған.
"Шопшектің" (шөбересі) ұлы "немене"(түсініксіз)
"немене" (түсініксіз) ұрпағы "туажат" (бөтен болу үшін туылған) деп аталды.
Сондықтан ұлдың болуы қазақ халқы үшін бақыт болды.Ол кезде қазақ халқы аз болған, сондықтан руды жалғастырушының дүниеге келуі жақсы белгі болған деп есептеу керек
Нартай Бекежанов[1](26 наурыз 1890 жылы, қазіргі Шиелі ауданы, Қызылорда облысы – 17 желтоқсан 1954 жылы, Алматы) – ақын, композитор, әнші. Бай - молдаларды шенеген (“Сараң байға”, “Мырзалық емес”), барымта әмеңгерлікті әшкерелеген. (“Жесір дауы”), жалшыларды батылдыққа, қайсарлыққа шақырған өлеңдер шығарды. Ақындар айтысында Н. Баймұратовпен,Қ. Байболовпен өнер сайысына түсті. Ақын халық әндерін шебер орындаумен қатар өзі де әндер (“Толқын”, “Нартай сазы”, “Өсиет терме”) шығарды. Нартай өмірінің соңғы кезеңіне дейін өткір идеялық құрал өнер мен мәдениетті дамыту жолында күресті. Оның өмірбаяны туралы Мұхамеджан Рүстемов “Нартай” повесін жазды. 2010 жылы Қазақстанда туғанына 120 жыл болуына байланысты мерейтойы аталып өтті.
ӨміріӨңдеу
Анасы Бақтыгүл, ағасы Мансұр ақын болған. Сауықшыл ауыл дәстүрін өнеге тұтқан өнерлі бала он жасынан ән салып, өлең айта бастайды. 1935 жылы Шиелі қыстағында ашылған балалар үйіне көркем-өнерпаздар үйірмесінің жетекшісі болып орналасады. Бірер жылдан кейін Қызылордада ұйымдастырылған концерт-эстрада бюросына шақырылады, өмірінің ақырына дейін сонда қызмет істейді. 1939 жылы Бүкілодақтық ауыл шаруашылығы көрмесінің ашылу құрметіне болған этнографиялық концертке қатысып, академиялық Үлкен театр да ән шырқап, жыр толғайды. «Қызыл Москва» деген толғауы осы тұста шығарылды. Республикалық ақындар айтысына қатысып, Нұрлыбек Баймұратовпен өнер сайысына түседі. 1946 жылы Қазақ әдебиеті мен өнерінің Мәскеуде өткен онкүндігіне қатысады.[2]
ЕңбегіӨңдеу
Шығармаларының жинағы екі дүркін жеке кітап болып басылды. 1982 жылы «Жазушы» ба сиет» деген атпен өлеңдер, дастандар, айтыстар енген жинағы жарық көрді.
ЖетістіктеріӨңдеу
«Құрмет Белгісі» орденімен, медальдармен, Қазақ КСР Жоғарғы Кеңесінің Құрмет Грамотасымен марапатталған. «Қазақ КСР-інің еңбек сіңірген өнер қайраткері» атағы (1939) берілген.[3][4]
Нартай Бекежанов[1](26 наурыз 1890 жылы, қазіргі Шиелі ауданы, Қызылорда облысы – 17 желтоқсан 1954 жылы, Алматы) – ақын, композитор, әнші. Бай - молдаларды шенеген (“Сараң байға”, “Мырзалық емес”), барымта әмеңгерлікті әшкерелеген. (“Жесір дауы”), жалшыларды батылдыққа, қайсарлыққа шақырған өлеңдер шығарды. Ақындар айтысында Н. Баймұратовпен,Қ. Байболовпен өнер сайысына түсті. Ақын халық әндерін шебер орындаумен қатар өзі де әндер (“Толқын”, “Нартай сазы”, “Өсиет терме”) шығарды. Нартай өмірінің соңғы кезеңіне дейін өткір идеялық құрал өнер мен мәдениетті дамыту жолында күресті. Оның өмірбаяны туралы Мұхамеджан Рүстемов “Нартай” повесін жазды. 2010 жылы Қазақстанда туғанына 120 жыл болуына байланысты мерейтойы аталып өтті.
ӨміріӨңдеу
Анасы Бақтыгүл, ағасы Мансұр ақын болған. Сауықшыл ауыл дәстүрін өнеге тұтқан өнерлі бала он жасынан ән салып, өлең айта бастайды. 1935 жылы Шиелі қыстағында ашылған балалар үйіне көркем-өнерпаздар үйірмесінің жетекшісі болып орналасады. Бірер жылдан кейін Қызылордада ұйымдастырылған концерт-эстрада бюросына шақырылады, өмірінің ақырына дейін сонда қызмет істейді. 1939 жылы Бүкілодақтық ауыл шаруашылығы көрмесінің ашылу құрметіне болған этнографиялық концертке қатысып, академиялық Үлкен театр да ән шырқап, жыр толғайды. «Қызыл Москва» деген толғауы осы тұста шығарылды. Республикалық ақындар айтысына қатысып, Нұрлыбек Баймұратовпен өнер сайысына түседі. 1946 жылы Қазақ әдебиеті мен өнерінің Мәскеуде өткен онкүндігіне қатысады.[2]
ЕңбегіӨңдеу
Шығармаларының жинағы екі дүркін жеке кітап болып басылды. 1982 жылы «Жазушы» ба сиет» деген атпен өлеңдер, дастандар, айтыстар енген жинағы жарық көрді.
ЖетістіктеріӨңдеу
«Құрмет Белгісі» орденімен, медальдармен, Қазақ КСР Жоғарғы Кеңесінің Құрмет Грамотасымен марапатталған. «Қазақ КСР-інің еңбек сіңірген өнер қайраткері» атағы (1939) берілген.[3][4]
Объяснение:
лучший ответ қылшы өтініш
Қазақ тарихының ежелгі кезеңдерінен бастап,ұлы қазақ отбасында жауынгер,Отан қорғаушы және отбасының асыраушысы дегенді білдіреді.Отбасылық әдет-ғұрып бойынша әр ұлды тәрбиелеумен әр түрлі адамдар айналысқан.
Старший жеткізілді тәрбиесіне әжесі мен атасы.
Кіші ұлы ата-анасымен қалды, содан кейін бүкіл отбасына көмектесуге уәде берді.
Орта Ұлы жауынгер болды. Ол семсерлесуді, садақ атуды және т. б. үйренді.
Қазақ ұлынан туған адамды ғана өзінің немересі деп санады.
Қызының баласы "жиен" деп аталды.
"Немереден" туған (тікелей немересі) "шөбере" (шөбере),
"Шөбереден" (шөбере) туғандарды — "шөпшек" (шөпшек, бұл ұсақ, кішкентай дегенді білдіреді) деп атаған.
"Шопшектің" (шөбересі) ұлы "немене"(түсініксіз)
"немене" (түсініксіз) ұрпағы "туажат" (бөтен болу үшін туылған) деп аталды.
Сондықтан ұлдың болуы қазақ халқы үшін бақыт болды.Ол кезде қазақ халқы аз болған, сондықтан руды жалғастырушының дүниеге келуі жақсы белгі болған деп есептеу керек