Қазақ халқы өзінің күн көріс тіршілігіне қажетті үй-жай салуды, киім-кешек тігуді, азық-түлік өндіруді өзінің тұрмыстың кәсібі етіп, оларды күнбе-күнгі тіршілік барысында орынды пайдаланса, әсем бұйымдар жасап, өмірде сән-салтанат та құра білді. Халықтың қолөнеріне әдет-гұрып жабдықтарымен қатар, аң аулауға, мал өсіруге және егіншілікке қажетті құрал жабдықтар да кіреді. Киіз үйдің сүйегі, ағаш керует, кебеже, сандық жасап, кілем, сырмақ, алаша, ши, түрлі бау-басқұрлар тоқып, арқан, жіп есіп, көннен және илеулі теріден қайыс, таспа тіліп, өрім өріп, қолдан әр алуан ыдыс-аяқ, адалбақан, асадал, бесік және т. б. көптеген заттарды халық шеберлері, өнерпаздар өз қолдарымен жасады.
Объяснение:
Алма́-Ата́[4][5], или Алматы[6] (каз. Алматы, Almaty (инф.)[7]; до 1921 года — Верный) — город республиканского значения и крупнейший населённый пункт Республики Казахстан, бывшая столица Казахстана (до 1997), Казахской ССР (в составе СССР), Казахской АССР (в составе РСФСР).
По данным на начало 2020 года население города — 1 916 822 человек.Государственными органами Казахстана на русском и казахском языках город называется Алматы́; в России по-прежнему используется название Алма́-Ата́ (однако в СМИ используются оба названия).
Объяснение:
Дочь – гостья в доме.
Балалы үйдің ұрлығы жатпас.
В доме с детьми тайн не бывает.
Ата – бәйтерек, бала – жапырақ.
Отец – дерево могучее, дети – его листья.
Ердің анасы – елдің анасы.
Мать, родившая героя, всему народу мать.
Ата – балаға сыншы.
Отец – судья своим детям.
Әкеге баланың алалығы жоқ.
Для отца все дети одинаковы.
Бесіксіз үйде береке жоқ.
В доме без колыбели уюта нет.
Ұл туғанға – күн туар.
Мать, родившую сына, счастье ждёт.
Барды – балама, жоқты – санама.
Всё, что есть – детям, нужду себе.