Поездку в казахстан, а точнее в алматы, я практически не планировал. но мне позвонил мой друг, и от его предложения вдоволь насытиться бараниной я никак отказаться не смог. билеты я взял ровнёхонько на новогодние праздники, и 3 января ночью я сидел на вокзале города мичуринска в ожидании поезда москва – алматы. поезд оказался из моего детства, то есть обшарпанный плацкарт с ободранными полками, грязными стенами, щелями в окнах и угольным отоплением. ехать мне в нём предстояло 3 суток, поэтому запасшись в славном городе саратове пивом я смирился со своей судьбой и начал созерцать коренное население.
Осы жылы жексенбінің таң мен қыдыр- бару жиналдым, бірақ маған мама, ойлап тапқан жұмыс себя күт- мәжбүрлемеді. Тағы минутты кейін мен бақытты баламен және міне болдым, енді - барлық рухнуло. Мен, толықтай разачарованный өмірде, соңмен метлой, жуушының ақы-пұлдарының және ысқышпен поплелся. Метлы бас-басы серпі- тозаң вокруг менің жалпылдады және кездестір- в ауызды, мұрынды, көздерді, неден жұмыс істе- ақ ада-гүде тяжко болды. Барлық осы мен чихнул, тозаңның кезекті партиясын мен қапта- пәндерді көтеріп. Мүмкін, не мен бы ешқашан және ойланбады, не үйде мүмкін олай атал-сатал, бірақ мен сездім, бұл есепте- олай бұрын терең қателесті. Мен аса көп уақыт пайымдарға деген аса алаң болып айырыл-. Ақырында, бір сыпыр- мен около сағат айырылдым. Настало уақыт терезенің жу- үшін. Тозақтың көрінісі - барлық таратуларда шынылар, рама, сияқты, барлық тозаңның екі трети үйде себя деген жиды. Мен почти ашындым және ойлады, бұл олай және емес аяқтаймын, баста жерде мәңгүртке деген құлатылып. Бірақ жоқ, мен тағы керек үшін ана болдым, не бы аяқта-
