Үстеу – іс-әрекеттің, қимылдың, сындық, сапалық белгісінің сипатын, жай күйін білдіреді.Үстеу грамматикалық тұлғалар арқылы түрленуге, өзгертуге көп көне бермейді.
Үстеу құрамына қарай екіге бөлінеді: 1) дара үстеулер; 2) күрделі үстеулер. Дара үстеулерге негізгіжәне туынды үстеу жатады.
Негізгі үстеулер түбір мен қосымшаға бөлшектенбейді. Мысалы: ерте, тез, жоғары, қазір, жылдам, шапшаң, кеш.
Туынды үстеулер екі түрлі жолмен жасалады: 1) жұрнақ арқылы; 2) кейбір септік жалғауларының түбірмен сіңісіп, көнеленуі арқылы.
Аш кісі ұрысқақ,
Арық қой тырысқақ.
Аман болса бұл басым,
Тағы шығар бұл шашым.
Ақсақтың ақырына бақ.
Басы ауырып, балтыры сыздамағанның
Тәңірімен ісі жоқ.
Қотыр қолда, қола сақина.
Тазалық-саулық негізі,
Саулық-байлық негізі.
Басы аманның малы түгел.
Демі бардың-емі бар.
Екі ауру бір келсе,
Ажалыңның жеткені.
Жалқаулық-жаман ауру.
Жұғын бар жерде-шыбын бар,
Шыбын бар жерде шығын бар.
Жан ауырса-тән азады,
Қайғы басса-жан азады.
Айдалаға атқан оқ,
Ажалдыға тиеді.
Өлім бар жерде-қаза бар.
Арық семіреді,
Ауру жазылады.