Менің ұлым авар анасы үйреткен тілді ұмытпауға тиіс» деп басталатын бұл эссенің мағынасы тереңде. Тіліңді ұмытқаның – еліңді, тарихыңды, анаңның ақ сүтін ұмытқанмен пара пар деген түпкі идея жатыр. Тілін ұмытқан кез келген адам – өткенін де бүгінін де мәңгі ұмытты деген сөз. Бұл эсседе өз ана тіліңді ұмытып өзге елде ғұмыр кешкенше, тірі басып жүрмей-ақ қойғаның абзал деген мазмұн бар.
«Ана тілім! Сен маған ризасың ба, білмеймін, бірақ менің тірлігім-сенсің, мен сені мақтан етем. Сонау тұңғиық терең жер түбінен жарыққа, күнге, жасыл шөпке асыққан бұлақ суындай ана тілімнің сөздері тірлігімнен қайнап шығып, алқымыма тіреледі.Ернім күбірлейді.Өз күбіріме өзім құлақ тігем, ана тілім, саған құлақ тігем, сонда маған бейне тұңғиықтан шымырлап шыққан таудың асау өзені елестейді.Мен болаттың сыңғырын ұнатам, қынабынан суырылған екі қанжардың бір-біріне соғылған дыбысын сүйем.Осының бәрі менің тілімде бар» – деп дағыстан ақыны тілін, елін тебірене сөз етеді.
Объяснение:
Адам өзгелермен қарым-қатынаста болғанда оның таныс, таныс емесіне қарамай құрмет ету керек. Туысқан, достарыңмен тату болсаң үлкендердің жолын кеспей жүру сыйластыққа жатады. Анамыз біз ес білгеннен бері бізге үлкенді құрметтеп, кішіген қамқор болыңдар деп айтады. Үлкенді үлкендей, кішіні кішілей сыйлау керек. Сыйласаң сыйлағанның құлы бол деген Мысалы, кетіп бара жатқан үлкен кісінің алдын кесіп өтпеу керек. Үлкенге құрмет көрсету керек. Автобуста үлкендерге орын беру кішілердің міндеті. Адамдар бір-бірін сыйлап, түсіне білсе жақсы қарым-қатынас жасауға қол жеткізеді. Өзара сыйластық достыққа әкеледі
Міне эссе үлкенге құрмет,кішкене ізет туралы эссе