Жүрегіме жыр құйып көктен сарнап, Мынау – менің құстарым жеткен самғап. Қара жердің қайғысын сейілтеді, Қанатынан күміс нұр көктем саулап. Соғады әлсіз жібектей жел жұмсарып, Жұпар еміп жібиді бел бусанып. Сағыныштың тамшысын
Құмырсқа мен қара қоңыз бір сыныпта оқыды. Құмырсқа күнде бес алса, қарақоңыздың күнделігі екіге толатын. Бірде қарақоңыз құмырсқадан сұрайды: - Жақсы оқуыңның себебі қандай? Құмырсқа оған қысқа жауап берді: - Менің жақсы оқуымның себебі, менің күн тәртібім дұрыс жасалған. Қоңыз үйіне келіп өзінің күн тәртібір жасағысы келді. Былай да былай жасады. Ол қанша тырысса да жасай алмады. Оның ойынға уақыты көп болды да, сабаққа уақыты аз қалды. Құмырсқа жауап берді: - Қызық. Қоңыз ойлады: Ойынға уақыты жетпесе,онда сабаққа қалай уақыты жетеді. Қоңыз бұл сұраққа көп ойланды, бірақ әлі жауап тапқан жоқ.
