Менің арғы атам – Мардан атам –жауынгер болған, Ұлы Отан соғысының басынан аяғына дейін соғысқа қатысып, елді, жерді жаудан қорғаған батыр болыпты. Кеудесінде ордендер жарқыратып түске суреттерін үйден көріп, талай рет тамсана қарағам. Тек қана картадан көрсететін Германияның Берлин қаласына дейін барған көрінеді. Үйде әлі сақтаулы тұрған – «Қызыл Жұлдыз» және І – дәрежелі Отан соғысының ордендерін өз қолымен ұстап көрдім, ондай ордендерді тек батырларға бермей ме? Менің атам - батыр болған деп тек мақтанышқа бөленем. «Атам бүгінде тірі болғанда ғой,» - 98 жасқа келеді екен... Бірақ тағдыр оны өмірден ерте қоштастырып, алып кетіпті. Оның ұзақ өмір сүре алмауына сұрапыл соғыс өз зардабын тигізген ғой.
Жақында отбасымыз үлкен қуанышқа кенелуде. Соғыс ардагері болған атама – Дамбы ауылындағы жаңа көшелердің біріне есімі берілді.
Мой поселок – это уникальное сочетание красивейших, природных ландшафтов и большого города в окружении живописных поселков и деревушек. Частые походы по родным просторампозволили мне изучить растительный мир бесконечных, уходящих в горизонт, полей и лугов. Цветущие летом, зимой они полны снежного очарования. А весеннее пробуждение так же прекрасно, как пестрые серпантины осенних листопадов. В любое время года мой родной край дарит истинное наслаждение для души и восхищает своей плодородностью. Налитым зерном колосятся хлеба, волнуясь золотыми переливами под знойным небом. Значит, круглый год мы будем со свежим, душистым хлебом в наших домах. Раскидистая бахча гордо выпячивает рыжие бока сахарных дынь и полосатые кафтаны спелых арбузов, между которыми восседают кабачки и патиссоны. Заливные, цветущие луга уходят в даль гладким, изумрудным покровом сочной травы, с яркими вкраплениями брызг удивительных, полевых цветов, ароматный шлейф которых плывет над живописной долиной. Стада белобоких коровушек мирно пасутся под жужжащую симфонию, беспрерывно порхающих в воздухе, насекомых. По краю луга шеренгой стоит березовая лесопосадка, белея изящными, стройными стволами из-под свисающих прядей гибких ветвей. За ней виднеется россыпь озерков, маленькими, круглыми блюдцами разбросанных в низине равнины. Строгие стебли камышей окружают каждое из них махрово-шоколадными ресницами, делая равнину похожей на клумбу с «анютиными глазками». Ближе к деревне начинаются огороды, обрамленные живыми изгородями, на которых сушатся глиняные горшки и самотканые, пестрые коврики. Живописные, огородные чучела в дырявых, соломенных шляпах, с растопыренными объятиями деревянных рук, вопреки своему предназначению, не пугают, а, наоборот, вызывают у птиц любопытство, а у прохожих улыбку. Я возвращаюсь в родной город, переполненный положительными эмоциями и впечатлениями от приятного и познавательного похода. Завтра в школе я напишу сочинение на свободную тему, в котором постараюсь раскрыть не только красоту местных пейзажей, но и зажечь в сердцах одноклассников чувство гордости за свой родной край и любимую Родину.
Менің арғы атам – Мардан атам –жауынгер болған, Ұлы Отан соғысының басынан аяғына дейін соғысқа қатысып, елді, жерді жаудан қорғаған батыр болыпты. Кеудесінде ордендер жарқыратып түске суреттерін үйден көріп, талай рет тамсана қарағам. Тек қана картадан көрсететін Германияның Берлин қаласына дейін барған көрінеді. Үйде әлі сақтаулы тұрған – «Қызыл Жұлдыз» және І – дәрежелі Отан соғысының ордендерін өз қолымен ұстап көрдім, ондай ордендерді тек батырларға бермей ме? Менің атам - батыр болған деп тек мақтанышқа бөленем. «Атам бүгінде тірі болғанда ғой,» - 98 жасқа келеді екен... Бірақ тағдыр оны өмірден ерте қоштастырып, алып кетіпті. Оның ұзақ өмір сүре алмауына сұрапыл соғыс өз зардабын тигізген ғой.
Жақында отбасымыз үлкен қуанышқа кенелуде. Соғыс ардагері болған атама – Дамбы ауылындағы жаңа көшелердің біріне есімі берілді.
Менің атамның есімі мәңгі жасайтын болды.