Құсбегілік[1]– бүркіт, ителгі, қаршыға, қырғи, тұйғын, тұрымтай, сұңқар, лашын, жағалтай сияқты жыртқыш құстарды қолға үйретіп, аңға, құсқа салатын саятшылық өнердің бір тармағы. Құсбегілік жаһанда кеңінен тараған, оның ішінде бүркітшілік қазақ, қырғыз халықтарының дәстүрлі ежелден келе жатқан үлкен төл өнері ретінде саналады. Қазақ халқының арасында бұл өнердің тамаша шеберлері кең дәріптеледі. Мәселен, «Аспанда жүрсем қанатым талады, жерге қонсам жалайыр Шора алады», «Тінейдегі қасиет — ұялас екен сарқұспен, Шорадағы қасиет — тілдес екен бар құспен»,— деген сөз-дер бар
- Берик, перейдем по дороге,- сказала бабушка
- Аже,нельзя перейти по этой дороге, есть специальное место для перехода пешеходов,- сказал Берик
Они остановились где знак пешехода.
-Аже,здесь будем переходить
-Берикжан,почему тогда стоим?
-Аже,смотрите на светофор,где "пускай машины поедут,а вы постойте"говорит знак.Теперь "зеленый" свет ,это знак означает ,чтобы мы перешли дорогу,-обьяснил внук.
В это время по "зеленому"свету пешеходы с ними и Берик с бабушкой
перешли дорогу.
-Прекрасно,в городе порядок, чтобы ходить-ездить все правила надо выполнять.Ты сам маленький ,откуда знаешь все это,- удивляясь спросила бабушка.