Абай Құнанбаев (1845-1904). Абай 1845 жылы Шығыс Қазақстан облысында (бұрынғы Семей облысы) орналасқан қазіргі Абай ауданындағы (бұрынғы Қарқаралы) Шыңғыс тауының түбінде дүниеге келген.
Ол белгілі қазақ ақыны, ұлы ойшыл, композитор, философ, жазба қазақ әдебиетінің негізін қалаушы және оның алғашқы классигі болды.
Оның өз ұлтынан қалдырған мұрасы әндер мен өлеңдерге, аудармалар мен прозаларға бай. Оның Пушкин, Лермонтов, Крылов сияқты орыс жазушылары мен ақындары жазған поэзияға аудармалары Қазақстанның ұлттық патронатына айналды. Ол Шиллер, Гете, Байрон шығармаларын қазақ тіліне аударды.
Ұлы ойшыл жасаған «Қара сөздер» [Сөздер кітабы] (проза) этникалық философиялық шығарманы құрайды. Оның бұл туындысы - 19 ғасырдың екінші жартысындағы қазақтың ұлттық өмірін зерттеу. Ол өзі өмір сүрген елдің әлеуметтік мәселелеріне әсер етті.
Ол сонымен бірге елді басқаруға қатысып, күрделі мәселелерді әділ шешуге тырысуда белгілі бір рөл атқарды.
Абайдың есімі бүкіл әлемге әйгілі Шекспир, Гете, Пушкин сияқты көптеген елдерде танымал, өйткені оның ұлы сөздері бір халықтың ғана емес, бүкіл адамзаттың рухани қамқорлығына айналды.
Объяснение:
Отбасы және ұлттық дәстүр
Қазақ – ұлттық дәстүрге ерекше мән берген халық. Ата-баба аруағын сыйлау, оған жүгіну – ежелгі салтымыз. Дәстүрге халықтың әдет-салты, күнделікті тіршілігінің ауқымы, адамдардың қалыптасып үйренген мінез-құлқы – бәрі де кіреді.
Автор: Отбасым
2018-10-31

Дәстүр
2018-10-31
Дәстүр әр халықтың өмірі мен сол қоғамның өзіндік ерекшеліктері негізінде қалыптасады. Кең байтақ даланы мекендеген халықта бір тіл, бір әдет-салт, бауырмалдық, қонақжайлылық қалыптасқан.
Қонақжайлылық – «қонағы айтпай қонатын, көршісі айтпай кіретін» халқымыздың қанына сіңген дәстүрлік әдебі. Қонаққа үйдің төрін, астың дәмдісін ұсынып, соған бір жасап қалу – ежелден келе жатқан ескі салтымыз. Қонақты ақжарқын көңілмен жақсылап күту – көргенділік, адамгершілік, азаматтық қана емес, тіпті міндет болған десек, артық айтқандық емес. Мұның бәрі де қонақжайлылық, меймандостық дәстүрді берік сақтау, оны бұзуға жол бермеу мақсатынан туындаған.
Ал бір ауылда той болып, не ас беріліп жатса, басқа ауылдар сол ауылға сусын ретінде, саба-саба қымызын артып апарып отырған. Әрине, мұндай дәстүрлер, біріншіден қасиетті дастарханды қадірлеу болса, екіншіден ақты, сусынды қастерлеу дәстүрі.