Қазақстанның көрікті жерлері.
Саяхатқа шығуды ұнатпайтын адам жоқ шығар. Мен өз басым саяхат десе, ішкен асымды жерге қоюға дайынмын. Мейлі ауыл болсын, қала болсын, қыдырғанды өте қатты ұнатамын. Сапар шеккен адам ел көреді, жер көреді, ой – өрісі кеңейеді, бой жазып қайтады. Саяхатқа қатысты менің арманым бар, ол - ұлан байтақ еліміздің ірі қалаларын аралау, себебі Қазақстанда көрікті жерлер жетерлік. Әзірге осы арманымды ата - анамның арқасында ақырындап жүзеге асырып келемін. Жазғы демалыста отбасымызбен демалуға бір қаланы таңдап, сонда жол жүреміз. Әзірше біз киелі Түркістан, жер жәннаты Жетісудың орталығы - Талдықорған, оңтүстік астанамыз Алматы және еліміздің бас қаласы Нұр - сұлтанға сапар шектік. Әр қаланың өзіндік қайталанбас ерекшеліктері бар. Мысалы, Түркістанда біз киелі жерлерді аралап, аптап ыстықта жер асты құдығының суын ішіп, бұрынғы заманның сәулет өнері туындыларына тамсандық. Ал Жетісу өңірінде таудан сырқырап аққан Қаратал өзенінің бойында серуендеп, таза ауада демалып, табиғаттың сұлулығына тәнті болдық. Оңтүстік астанамыз аталып кеткен Алматыда серуендеп қыдыру мен аты әлемге әйгілі Алматы апортын татып көрудің өзі арман ғой, Алматыны тіпті өлең - жырға қосқан ақын - жазушылар қаншама десеңші... Алматыда серуендейтін жерлер өте көп. Солардың ішінде біз Көктебеге көтеріліп, әсем Алматыны жоғарыдан алақанымыздағыдай көріп таң қалдық. Аты әлемге әйгілі Медеу мұз айдынында коньки тептік, Абай атындағы ұлттық опера және балет теартының кезекті қойылымын тамашалап, Ә.Қастеев атындағы сурет галереясына да барып үлгердік. Еліміздің жүрегі – Нұр – сұлтан қаласының да көрікті жерлері аз емес, жыл сайын олардың қатары толықтырылып келеді. Тәуелсіз Қазақстанның сәулеттік символына айналған «Бәйтерек» монументі, «Хан-шатыр» сауда және ойын-сауық орталығы және «Думан» ойын-сауық кешені біздің отбасымыздың сүйікті демалу орындары.
Келешекте тек Қазақстан қалалары ғана емес, сонымен қатар алыс шетелге де сапар шексем деп армандаймын және осы арманым іске асу үшін мен сабақты жақса оқып, шет тілдерін меңгеруім қажет.
Уважение к старшим.[4]
Принцип «семи предков» — институт родственных связей[5]
По семейным обычаям воспитанием каждого сына занимались разные люди.
Старший сын отправлялся на воспитание бабушке и дедушке.
Младший сын оставался у родителей и впоследствии обязывался всей семье.
Средний сын становился воином. Он обучался фехтованию, стрельбе из лука и пр.
Казах считал своим «немере»(внуком) только того, кто рождался от сына.
Ребенок дочери назывался «жиеном».
Рождённого от «немере» (прямого внука) называли «шөбере» (правнук),
Рождённого от «шөбере» (правнук) называли — «шөпшеком» (праправнуком, что означает крохотный, маленький).
Сына «шөпшека» (праправнука) было принято называть «немене»(непонятный)
потомство «немене» (непонятный) называлось «туажатом» (рождённый быть чужим).
«бесікке салу» — укладка новорожденного в люльку
«кыркынан шыгару», что дословно означает «выход из сорокодневного возраста»[6]
«тұсау кесу» — первые шаги ребёнка
В юрту, где ребёнок делал свой первый шаг, звали самого старого и уважаемого человека в ауле, чтобы он разрезал ножом специальные верёвки, опутывающие ножки ребёнка.
Атка отырғызу — это посадка на лошадь с передачей в руки плетки и копья
Создания родовых кладбищ — кладбища, захоронения на которых производятся по родовой, жузовой принадлежности
Объяснение: