Уменьшилась мощь, пал могучий флаг,
Вчерашний герой - сегодняшний трус.
Беззаботная душа в цепях
Кровь холодная, а сердце колотится.
У орла два крыла,
Страна затихла, как гроза.
Аскар Алтай золотая мать, не помню,
Герои, короли - забыты великие люди!
Мужество, страна, единство, отвага, сад, спина, -
Злая судьба все разрушила ...
Как бесценный символ Золотого Солнца,
Яркая звезда, на языке моих предков, ты осталась!
Даже если долго не видишь света,
Чистый, глубокий, острый, крепкий, широкий ломтик,
Отдай своих разбросанных детей брату
Белой рукой можно тянуть, язык!
Отанға, сол Отанның жүрегі — Москваға, қатерлі, қатал жау суық қолын созған кезде, сіздің атыңыз қараңғы түнде тұнық аспанға атылған жай оғындай жарқ ете қалды. Майдандағы әскерлерге нұрын шашты.
Ол — мың басы. Мың қолды бастаған отыз бір жастағы Момышұлы — Намысұлы боп шыға келді. Отанның әрбір адым жері үшін табан тіреп, қайсарланып, өжеттеніп тұрып алды. Қоршаудың өзін ерлікпен, өжеттікпен қаймықпай бұзып өтті.
Сол шақта астананы қорғаған мыңдар мен миллиондар арасынан «Момышұлының батальоны» өзгеше аталды, ерекше көзге түсті.
Оны генерал И.В.Панфилов мақтады. Газеттер жазып жатты. Ер еліне еткен еңбегін ерекшелігім демей, еліріп мақтан етпей, сол бір табиғи қалыпта қала білді. Мұнда ерлікке тән азаматтық көрінді. Сөйтіп, Бауыржан бастаған батальон Москва түбіндегі шайқаста асқан ерлік көрсетті. (113 сөз)