в
Объяснение:
Дрессировка диких животных началась с эпохи неолита. Самые первые одомашненные домашние животные-овцы и козы. Род овец-Архар (муфлон), а козел — тавтеке. Считается, что овцы и козы были одомашнены в 8-7 тысячелетиях до н. э. Останки овец и коз были найдены на стоянках в районе Средиземного моря.
Откуда именно взялась порода коров, пока неизвестно. Тем не менее, древнейшая кость одомашненной коровы датируется 7 тысячелетием до н. э., Она была найдена в Южной Анатолии (Турция). Сегодня доказано, что в 6-5 тысячелетии до н. э. на Месопотамской Земле существовало скотоводство.
Первым одомашненным регионом считается Восточная Европа и Поволжье. Приручение лошади, по-видимому, произошло в 4-м тысячелетии до н. э.
На казахстанской земле древнейшие останки скота встречаются в памятниках эпохи энеолита. Это стоянки Терисек, саксаул, Карагайлы в Центральном Казахстане (пригород Караганды), Усть-Нарымское поселение в Восточном Казахстане. Это
Адалдық — адам мінезіндегі бағалы қасиет; жеке тұлғаның сана-сезіміне, ар-ұжданына қайшы келмейтін, халықтың мақсат-мүддесін көздейтін, тарихи шындықпен, прогреспен ұштасып жататын іс-әрекеттер. Әрбір қоғамның адалдық жайында өзіндік пайым-түсінігі бар. Қарапайым халық әрқашан да адалдық қасиеттерін кіршіксіз таза ұстауға ұмтылады. “Алдау қоспай, адал еңбегін сатқан, қолы өнерлі — қазақтың әулиесі сол”, — дейді Абай. Адалдық адамның жеке басы мен моральдық тұлғасын сипаттайды. Ол туа пайда болмайды. Қоғамның дамуына сәйкес әрбір адамның өнегелі тәрбиесіне, оқып білім алуы мен адал еңбектену процесінде қалыптасады. Адалдық жеке тұлғалар мен адамдардың абырой-атағын арттыратын ізгі қасиет.[1]
АДАЛДЫҚ - адам бойындағы таза ниет, бағалы қасиет, адамның сана-сезімі мен ар-ұжданына қайшы келмейтін әрекеттердің моральдық-этикалық жиынтығы. Қазақ пайымында адам бойында адалдық пәктік, ар-ұждан, жан тазалығы тәрізді қасиеттердің қалыптасқан нормаға сай болуы керек. Көшпелі қазақтардың адамгершілік, адалдық қасиеттері тұрғысынан кіршіксіз таза, мәрт болатындығы туралы шетелдік саяхатшылардың қолжазбалары мен күнделіктерінде көп айтылады.
Қазақтың адалдық жайында өзіндік пайым-түсінігі туралы Ұлы Абай: «Алдау қоспай, адал еңбегін сатқан, қолы өнерлі қазақтың әулиесі сол», - дейді. Адамгершілік ұжымдық ортада бойына сіңірген тәрбиесіне, біліміне, адал еңбектенуге байланысты қалыптасып, адамның жеке басы мен моральдық тұлғасын сипаттайды [2].
Шәкәрім қажы адалдық турасында: Мақтан үшін мал жима, жан үшін жи, Ғибадат пен пен адалдық ар үшін жи, - деп, бақыттың өзі адалдыққа негізделетінін айта келіп, адалдықтың ар біліміне қатысына да ерекше көңіл бөледі. Адалдық қорғау қажеттігін, ол үшін адам бойындағы асыл қасиеттердің бірлікте болуын ашып көрсетеді.