Жас бала анадан туғанда екі түрлі мінезбен туады: біреуі - ішсем, жесем, ұйқтасам деп тұрады. Бұлар - тәннің құмары, бұлар болмаса, тән жанға қонақ үй бола алмайды. Һәм өзі өспейді, қуат таппайды. Біреуі - білсем екен демеклік. Не көрсе соған талпынып, жалтыр - жұлтыр еткен болса, оған қызығып, аузына салып, дәмін татып қарап, тамағына, бетіне басып қарап, сырнай - керней болса, дауысына ұмтылып, онан ержетіңкірегенде ит үрсе де, мал шуласа да, біреу күлсе де, біреу жыласа да тұра жүгіріп, «ол немене?», «бұл немене?» деп, «ол неге үйтеді?» деп, «бұл неге бүйтеді?» деп, көзі көрген, құлағы естігеннің бәрін сұрап, тыныштық көрмейді. Мұның бәрі - жан құмары, білсем екен, көрсем екен, үйренсем екен деген.
Дүниенің көрінген һәм көрінбеген сырын түгелдеп, ең болмаса денелеп білмесе, адамдықпен орны болмайды. Оны білмеген соң, ол жан адам жаны болмай, хайуан жаны болады. Әзелде құдай тағала хайуанның жанынан адамның жанын ірі жаратқан, сол әсерін көрсетіп жаратқаны. Сол қуат жетпеген, ми толмаған ессіз бала күндегі «бұл немене, ол немене?» деп, бір нәрсені сұрап білсем екен дегенде, ұйқы, тамақ та есімізден шығып кететұғын құмарымызды, ержеткен соң, ақыл кіргенде, орнын тауып ізденіп, кісісін тауып сұранып, ғылым тапқандардың жолына неге салмайды екеміз?
Сол өрістетіп, өрісімізді ұзартып, құмарланып жиған қазынамызды көбейтсек керек, бұл жанның тамағы еді. Тәннен жан артық еді, тәнді жанға бас ұрғызса керек еді. Жоқ, біз олай қылмадық, ұзақтай шулап, қарғадай барқылдап, ауылдағы боқтықтан ұзамадық. Жан бізді жас күнімізде билеп жүр екен. Ержеткен соң, күш енген соң, оған билетпедік. Жанды тәнге бас ұрғыздық, ешнәрсеге көңілменен қарамадық, көзбен де жақсы қарамадық, көңіл айтып тұрса, сенбедік. Көзбен көрген нәрсенің де сыртын көргенге - ақ тойдық. Сырын қалай болады деп көңілге салмадық, оны білмеген кісінің несі кетіпті дейміз. Біреу кеткенін айтса да, ұқпаймыз. Біреу ақыл айтса: «Ой, тәңірі - ай, кімнен кім артық дейсің!» - дейміз, артығын білмейміз, айтып тұрса ұқпаймыз.
Көкіректе сәуле жоқ, көңілде сенім жоқ. Құр көзбенен көрген біздің хайуан малдан неміз артық? Қайта, бала күнімізде жақсы екенбіз. Білсек те, білмесек те, білсек екен деген а екенбіз. Енді осы күнде хайуаннан да жаманбыз. Хайуан білмейді, білемін деп таласпайды. Біз түк білмейміз, біз де білеміз деп надандығымызды білімділікке бермей таласқанда, өлер - тірілерімізді білмей, күре тамырымызды адырайтып кетеміз.
Объяснение:
кратко не получится
Объяснение:
Повесть Сансызбая Саргаскаева «Тампиш Кара» описывает сельскую жизнь 30-х годов. Главный герой - черный Шаншатай. По сюжету вежливость Шаншатая. Опрятность, трудолюбие, страсть к искусству, восприятие мира глазами ребенка признаются. Благородные качества Шаншатая - порядочность, аккуратность, чистоплотность, смирение и вежливость - оказывают особое влияние на героев сказки Ертай, Бисекул, Иманбек и являются прекрасным примером для современной молодежи. Образ подростков - яркое доказательство того, что детская литература играет ключевую роль в воспитании подрастающего поколения в духе патриотизма. Сказав все это, мы считаем, что основная поддержка в воспитании ребенка должна начинаться с обучения его работе, потому что ребенок, привыкший к работе, не устанет хорошо учиться и выполнять различные родительские задания. Чем больше он учится работать , тем более прилежным он становится. Опрятность, порядочность, большое уважение и серьезный, интеллигентный гражданин, вносящий свой вклад в общество. Герои рассказа: сельские дети, художники Эртай, Иманбек, Нигмет, Кулдари, Оналбек. Демонстрируя работу учителя в воспитании детей, дети умело изображаются в школе, соединяя работу и образование с работой и жизнью.Я считаю, что внутренние мысли главного героя Эртая играют важную роль в воспитании подрастающего поколения. Он познакомил детей села с газетой «Дети Октября», оценил художественный талант Ертая и надеялся прислать в эту газету его лучший рисунок. Теке объясняет, как уважать старых деревенских детей. Сегодняшняя молодежь, несмотря на все возможности, не подписывается на детские издания, а герои рассказа с нетерпением ждут прихода газеты и даже ходят в дом старика. человек теке, живущий далеко от села.