Сөз әлемі секілді әр ақынға,
Қалықтаған қара өлең қанатында.
Сүрлеуін сөзбен салған Абай атам,
Қазақ поэзиясында дара тұлға.
Қара сөз, қара өлеңі өрістеген,
Әр сөзінен таусылмас жеміс терем.
Қалың елім қазағым қайран жұртым,
Деп жырлаған: "у бар ма мен ішпеген".
Ақындар көп аңсаған азат таңын,
Ойлаған оқырманың озат халін.
Ал ұлы Абай атамыз ойлап кеткен,
Екі ғасыр бұрын-ақ қазақ қамын.
Шабыт көзін ұқсатам шарайнаға,
Кірлетіп алмау керек қалайда да.
Ол үшін сіздің жырмен сусындаймын,
Абай - дара қазақта Абай - дана.
Әр өлеңі шариғат құранға бай,
Тағылым ала алмайсың бұдан қалай.
Тамырын тереңдеткен Абай тілін,
Менің халқым сөйлесін шұбарламай.
Келсе өлеңге көңілім тасып толдым,
Ұлы Абай арқылы ғашық болдым.
Бес нәрседен мен солай қашық болдым,
Бес нәрсеге жетуге асық болдым.
Ақпарат дереккөзі: https://massaget.kz/layfstayl/debiet/poeziya/31576/
Объяснение:
М. Мөңкеұлы өзінің "Үш қиян" өлеңіндегі бұл үзіндісінде негізгі идеяны жеткізе білген. Үзінді идеясы - болашаққа көз тастау, заманнан қорқып, адамның осал тұсын көріп, ұрпақ үшін алаңдатушылық таныту. Ата-бабадан қалған байтақ жердің тапталғанын, кейінгі жас ұрпақты орыстардың өзіне баурап алуы, жүректегі бар мейірімінен айыруы мәселесі көтерілген. Шаш, мұрт қою, ішімдік ішу сол заманның бейнесі екенін көреміз. Автор заманның бұндай түрін ұнатпайды, келешек үшін қам жейді.
Объяснение:100%