Өмірге келген әрбір жанның басына берілетін бақ пен Алланың әмірімен жазылған өмір жолы, тағдыры болады. Әр адам өз арман-мақсаттарымен, алған тәрбиесімен ерекшеленеді. Сол тәрбиені беруші – әлпештеп отырған ата-анамыз. Ең бақытты жандар – ата-ананың мейірімін, қамқорын көріп, қасында жанашыр анасы мен қамқор әкесі барын біліп, жан жылуын сезініп өскендер. Ал сол бақыттың қадірін ұғына алып жүрміз бе?! Ата-анамыз өзіне тиісті құрметті көріп жүр ме?
Бүгінгі ата-ананың рөлі, расымен-ақ тым төмен түсіп барады. Қолдағы алтынның қадірі жоқ деген. Ата-анасы балам қатарынан қалмасын, қиналмасын, еңсесі тік жүрсын, ауырмай-сырқамай аман жүрсін деп бала жағдайының барлығын жасауға тырысады. Ағаш секілді жемісін де, жапырағын да, бұтағын да, жанын да, тәнін де береді. «Түн ұйқысын төрт бөліп» деген даналық бар қазақта. Бар айтпақ ойымыз осы сөздердің астарында тұр.
Ал бұл жақсылықтары үшін әке-шеше баладан еш ақы сұрап жатқан жоқ. Ата-ана қадірін оның ең басты бір ғана әрекетінен-ақ түсініп, сыйлауға болады ғой. Олар саған басқа ешкім бере алмаған нәрсені берді. Саған өмір берді. Ол өмірді саған дос та, махаббат та, ұстаз да, ғұлама да бере алмас еді. Алғаш басқан қаз-қадамымыз, былдырлап шыққан алғашқы бала тіліміз, қолыңа шоқ гүл алып, мектепке барған сәтіміз, алтын ұядан түлеп ұшқан кезіміз, осы сияқты әр алуан өмір тынысында ата-анамыз қашанда жанымызда. Олардың орнын басар адам жоқ және болуы да мүмкін емес.
Өмір – сын. А болған соң қиындыққа тап болып, тығырыққа тірелер күндер болады. Осындайда жаныңнан ана мен әкеден басқа табылар жан кемде-кем.
1) Суретте ертедегі тұрмыс-тіршіліктің белгісі көрініп тұр . Яғни нақтырақ қарасақ аң, жануардың суретін тасқа қашап жазған .
2)Тастағы жазуларды мүлдем біз оқи алмаймыз. Өйткені олар көне таңбадағы тілде жазылған . Алайда оны оқи алмасақта суретте аң, жануарлардың суретін көре аламыз. Бұл мүмкін ол кездегі адамдардың аң ,жануарлар арқылы күнін көргенінен дәлелі болуы мүмкін.
3) Суреттің нақты қашан салынғанын білмесемде, өтее ерте кезде салынғандығы байқалып тұр . Өйткен бұрынғы адамдар жазатын басқа зат таппай тасқа жазып қалдырған.
4)Жоқ жетпейтін еді . Өйткені қазіргідей қағазға жазсақ жыртылып қалуы , ал мысалы құмға жазсақ өшіп кетеді дегендей тасқа қашалып жазылғандығы дұрыс.