Қара пима.
Бейнебаянда қара шаңырақтағы трагедия туралы айтылады.Оқиға ауылда бір жігіттің басынан өткен.Әйелі қайтыс болып,жігіт араққа салынады.Оның бар тауқыметін баласы көреді.Балаға ауылдастары көмектесіп тұрады.Әкесі үйдегі дүние мүліктің бәрін сатады.Ең соңында ол ұлының пимасын сатуды ойлайды.Баласы пимасын бермейді бірақ әкесі оны қатты ұрып,пиманы алып кетеді.Бала қардың үстінде жалаңаяқ жылап жатады.Ал әкесі үйге қайтып келмейді.Бала қатты үсіп,ауырып ауруханаға түседі.Дәрігерлер оның үсік шалған екі аяғын кеседі.Әкесі арағын қойып,ұзақ уақыт емделеді.Ол үйіне келгенде баласын таба алмайды.Поэманың соңында әкесі баласына қара пима сатып әкеледі.Бірақ баланың ол кезде екі аяғыда кесілген еді.Әкесі қатты өкініп жылайды.Бірақ бәрі кеш еді.
Жақсы болу - парызым.
Ата – ана - бізге жарық дүние сыйлаған, бізді бағып – қағып өсірген, қанаттыға қақтырмай, тұмсықтыға шоқтырмай, қатарға қосып, ешкімнен кем қылмай, бойымызға ізгі тәлім – тәрбие дарытқан асыл жандар. Осы өмірдегі ең жақын адамдарымыздан біз бойымызға бар жақсылықты сіңіреміз.
Дәстүрлі қазақ отбасында ата –ананы ерекше құрметтеп, қадірлейді. Ата – ананың айтқан ақылына құлақ асып, сыйлау – әрбір баланың парызы деп есептеймін. Ата – анамыз бізге бар білгенін үйретіп, жамандықтан аулақ болуға, керісінше жақсылық жасауға, жаны жайсаң адамдармен дос болуға үйретеді. Қанша дегенмен, үлкен кісілердің өмірден көрген – білгендері, тәжірибесі көп. Сондықтан, ол кісілермен ақылдасып, айтқан өсиеттеріне құлақ асу абзал деп есептеймін.
.