Қазақстанның ежелгі қалалары – жазба деректемелер мен археологиялық материалдар нәтижесінде анықталған байырғы қоныс орындары, қала жұрттары. 6 – 9 ғасырларда Оңтүстік Қазақстан мен Оңтүстік-Батыс Жетісуда қала мәдениеті жақсы дамыды. Саяси жағынан бұл аймақтар түрік әулеттеріне бағынды және реті бойынша Батыс Түрік, Түргеш, Қарлұқ қағандықтарының құрамына енді. Бұл кезеңде көшіп жүретін жер аумағы шектеліп, көш жолдары қалыптасты, тұрақты қыстаулар мен жайлаулар орнығып, егіншілік пайда болды, отырықшы кедейлер тобы бөлініп, жекелеген рулық топтар отырықшылыққа көшті. Мемлекеттік төрешілдік аппарат құрылып, ортақ тіл мен жазу қалыптасты, сауда және дипломаттық байланыстар дамыды. Осындай жағдайда әкімшілік және қолөнер, сауда, мәдениет орталығы ретінде қалалар салына бастады. Оңтүстік Қазақстандағы ең ірі қала Исфиджаб саналады. Ол 629 ж. Сюань-Цзянның жылнамасында “Ақ өзендегі қала” атымен алғаш аталады. Кейін Махмұт Қашқари Сайрам – ақ қаланың аты (әл-Мединат әл-Байда), ол Исфиджаб деп, кейде Сайрам деп те аталғанын жазады. Сайрамнан Шашқа баратын жол бойында 8 – 10 ғасырларда Газгирд (Қазығұрт) болған. Исфиджабтың шығыс жағында Шарап, Будухкет, Тамтаж, Абараж, Жувикат қ-лары мен елді мекендері орналасқан. Шарапқа – Төрткөл Балықшы, Будухкетке Қазатлық қалаларының жұрты сай келеді. Тамтаж, Абараж – керуен сарайлары іспетті. Арыстың төменгі ағысында орталығы Отырар қ. болған Фараб (Отырар) өңірі жатты. Отырар аты (Отырарбенд) 8 – 9 ғ-лардағы жазба деректерде аталады. Оның Фараб, Тарбанд секілді атаулары да бар. Отырардан төменірек Сырдария бойындағы Шауғар өңірінде сол аттас орталығы болған. Шауғар қаласы(соғды тілінен аударғанда “Қара тау”) Түркістанның оңтүстік-шығысында 8 км жерде орналасқан Шойтөбе қаласының орнында болған.
1)Әрине, келісемін, және келіспеймін. Өмірде шын досты табу қиын. Бұл өмірде әртүрлі адам бар. Соның ішінде шын, адал, өмір бойы жаныңда болатын, дос болатын, болғысы келетін адам да бар. Жаман адам да бар.
Потом әрі қарай шығара бер қосып немесе арасына осы сөздерді қой
2) Домбыра-қазақ халқының дәстүрлі аспабы. Домбыраны сыйлау керек, өйткені, ол біздің қазақ аспабымыз.
Домбыраны көбінесе ақындар ұстайды. Бұрында ақындар, ата-бабаларымыз домбыраны киіз үйдің ішіне іліп қоятын. Қазір де адамдар домбыраны құрметтеп, үйлеріне қояды.
Домбыра арқылы әңгіме, ақиқат, тіпті біреуге арнап ән де айтады. Бұрынғы шынайы әңгімелерді ақындар домбыра арқылы осы ғасырға дейін жеткізген.
В юрту отца жениха, где собираются гости, приводят невесту в свадебном наряде. По обе стороны невесты, взяв ее под руки, стоят учтивые, благовоспитанные снохи. В «беташар» входит знакомство невесты с родственниками мужа, их добрые советы и пожелания на будущее в семейной жизни. Певец-импровизатор, характеризуя в стихах почтенных родственников, призывает невесту поклониться каждому; в ответ на это близкие родственники мужа дают «коримдик» (подарок «за погляд»). «Беташар» заканчивается наставлениями, пожеланиями, советами.
После традиционного «беташар» к невесте подходит свекровь (ене), целует свою сноху и высказывает ей самые наилучшие пожелания; затем подает присутствующим женщинам белую ткань.
В настоящее время невесту с двух сторон за локотки поддерживают Женгелер — жены братьев. Лица невесты не должно быть видно, когда накидка прозрачная — это неправильно. Тамада, или специально приглашенный Акын, поёт песню восхваляющую красоту, статность и достоинства невесты. При Беташар, Акын в своей импровизированной песне, напоминает невесте о том, что она должна почитать родственников жениха и быть примерной женой и образцовой хозяйкой. Перебирая струны домбры Акын, на казахской свадьбе на Беташар, представляет гостей и ближайших родственников жениха. Он как бы знакомит невесту с ближайшими родственниками из новой семьи мужа. После каждого представления поименно, невеста кланяется им — Салем Беру, тем самым показывая своё уважение и учтивость к новым родственникам. При этом названные гости и приглашенные кладут на специальное блюдо Коримдик — деньги, в благодарность Акыну, за Беташар, за красивую песню и развернутое представление гостей. Так как в этой песне, Акын импровизирует и показывает своё певческое мастерство акына.
После окончания импровизированной песни, Акын или тамада кончиком домбры открывает лицо невесты — Беташар. При этом невесту осыпают сладостями, монетами и лепестками роз — Шашу. Сладости и монеты разбирают дети и взрослые — считается, что эти сладости и монеты «на удачу».
Акын, на казахской свадьбе, при Беташар может исполнить ритуальную песню Жар-Жар, восхваляющую и соединяющую невесту и жениха в семью, поздравляя их с новым статусом супругов. После этого новобрачные могут проходить за Дастархан и праздник продолжается.