Этим летом я ездил на море с родителями. Мы жили в деревянном домике, а домик стоял в роще деревьев, на склоне, который спускался к морю. Целые дни я проводил или в воде, или на берегу моря. Даже ночью, засыпая, я слышал шум прибоя.
Рано утром меня будили плеск волн и крик чаек над водой. Чайки ловили рыбу в волнах. Мы тоже ловили рыбу на удочку, когда брали у знакомых резиновую лодку. Однажды мы вышли в море на этой лодке рано утром. Море было таким тихим, что вода казалась зеркалом, правда, волнистым. Такая стояла гладь. Мы отплыли далеко от берега, он был, как на ладони. Я наблюдал, как поднималось солнце над водой. Удивительное, в общем, зрелище. Мы поймали тогда не очень много рыбы, зато у меня осталось много впечатлений.
Обычно погода стояла солнечная, хорошая. Иногда поднимался ветер, он гнал по морю волну. Но для нас это было развлечением, мы лихо перепрыгивали через волны, когда купались.
Но однажды к вечеру погода испортилась. Загремел гром, подул сильный порывистый ветер. Потом еще дождь пошел. А на море начался шторм. Оно потемнело, понеслись большие-пребольшие волны. Соседская девочка испугалась, что начнется цунами и нас всех смоет с берега волнами. Мы спрятались у себя в домике и пили горячий кофе, потому что стало холодно. А я все выбегал посмотреть на шторм.
Мне понравилось отдыхать на море. Я бы остался там и на осень, пусть и купаться нельзя. Я люблю море и обязательно снова приеду к нему.
Ана! Ана! Ана! «Ана» дегенде толқымайтын жүрек, толғанбайтын жан жоқ. Осы үш қана әріптен тұратын «ана» сөзінің астарында ұшан теңіз ой жатыр. Ана — әрбір а үшін ең ыстық, жанға жақын, мағыналы да қастерлі сөз. А алғаш дүние есігін ашқанда ананың ақ сүтімен бойына нәр алады, ана құшағына еніп, ана мейіріміне бөленеді. Адамның аузынан шығатын ең алғаш сөзі де – «ана». Міржақып Дулатов ағамыз айтқандай, бізді сүйетұғын, күйетұғын, әрқашан қамымызды ойлап жүретұғын абзал жанды адам, бұл – ана. Алдыңа қойған мақсатыңа жетуің үшін ана жанын қиюға да дайын. Ана баласының үлгілі азамат боп өсуі үшін бар күшін салып, тер төгеді. Ананың махаббатына, құдіретіне тамсанған талай ақын әнін арнап, жырын жазып, талай жазушы қалам тербеген.
«Анаңды меккеге үш арқалап барсаң да, қарызын өтей алмайсың» деген дана қазақ халқы. Шынында да, осыншама қиналып, көз жасын төге жүріп, бізді өсірген анаңа қолыңнан келгеніңнің бәрін істесең де, оның бәрі анаңның түн ұйқысын төрт бөлген бір күніндей ғана. Өз парызыңды өтеу, бұл – ана алдындағы парызды өтеу.Қаншама байлық иесі болсаң да, әлемге әйгілі адам болсаң да, анаңды, оның саған жасаған жақсылығын ұмытпау – сенің өмір бойындағы борышың. Қай адам қолынан келген сый – құрметін жасамады десеңші, шіркін! Бірақ соның бәрі анаңның бір ауыз жылы сөзіне де жетпейді. Дүниенің нұры, өмірдің гүлі, қызықтың қызығы – ананың қолында. Ана бір қолымен бесік тербетсе, екінші қолымен әлемді тербетеді.
Қорыта айтқанда, барлық адам ана алдындағы парызын өтеп, ақ сүтін ақтап, ананың шашына ақ түсірмей, тек осы киелі жандардың бақытты болуын ойлау керек. Себебі ең бақытты адам – анасы бар адам. Жер бетіне жақсылық нұрын себетін аналарымыз аман болсын!