Бір кезде бір адам бау-бақшада гүл отырғызды. Гүлдерге бəрі ұнады,оларға таза су беретін жəне оларды күн сəулесін беретін еді.Оларды адам отырғызды деп,қуанған еді. Бір тамаша күнде: -əй,гүл,мен мына жақта болғанша,сені адам отырғызғаны үшін өкінесің.-деп,айтады жаңа ғана өскен шөп. Гүлдің берекесі қашты,ол індемеді.Ол солып,қасындағы үлкен гүлге сүйінді. Үлкен гүл оған ренжіме,біз одан көп ұзамай құтыламыз. Гүлдің көңілі көтеріліп қалды. Таңертең,адамдар өскен шөпті жұлып алды. Ал,гүл өсіп,гүлденіп отырды.
Адам гүлзарға гүл отырғызды. .Гүл жақсы жақсы ауа райының, таза судың арқасында гүлдеді. Адам өте қуанышты болды. Бірақ, бір күні арамшөп пайда болды: - Ей, сен қатты тәкаппарлық танытпа, өзіңнің өмірге келгеніңе өкінетін боласың,- деді арамшөп шаңқылдаған даусымен. Бұл сөздер гүлді қатты қапаландырды және ол жабырқай бастады. - Жабырқама!- үлкен гүл оны сабырға шақырды. Адамдар бұны арамшөп деп атайды. Бұл тек өзін ғана ойлайтын жауыз шөп. Үлкен гүл осындай сөздермен оның көңілін көтеріп тастады. Тез арада адам келді және сол арам шөпті жұлып тастады.
