В снежном поле по дороге
Мчится конь мой одноногий
И на много-много лет
Оставляет синий след.
В этой узенькой коробке
Ты найдешь карандаши,
Ручки, перья, скрепки, кнопки,
Что угодно для души.
Сговорились две ноги
Делать дуги и круги.
Хоть я и не прачка, друзья,
Стираю старательно я.
Жмутся в узеньком домишке
Разноцветные детишки.
Только выпустишь на волю –
Где была пустота,
Там, глядишь, - красота!
Қар өріс жолда Өлкемізге ат менің одноногий Мен көп-көп Қалдырады көк ізі.
Осы узенькой қорапта Сен табасың қарындаштар, Қалам, қауырсын, скрепкалар, кнопкалар, Нәрсе үшін жанын.
Сговорились екі аяғы Не доға және шеңбер.
Шыққан жоқ прачка, достар, Стираю алды.
Жмутся " узеньком домишке Түрлі-түсті балалар. Тек выпустишь көрсетті – Онда пустота, Онда, глядишь, - сұлулық!
Бірінші қыркүйек күні. Балалар бастауышқа біріншірет қадам басқан еді. Мектеп аттаған балалар біріншірет кітабын ашып, әліппелерін жаттап жүрген еді. Бір күні Айбек деген бір бала әліппе кітабын оқып жатқанда, кітапты қаламмен шимайлап, кітапты ренжітеді. Сол себептіде Айбек деген бала кітаптың бәрін шашып, жыртатын жерін жыртып, тастайды екен. Сол кезде апайынан сөз естіп, жүреді. Сол күні апайы "кітапты кім ренжітті" деген тақырыпты өтеді екен.