"Мен Арал, слывший ежелден теңізбен,
Бірақ бүгін тұзды шаң
С перерезанным құрғақтай горлом
Исчезаю - с лика Жер.
В летний зной тырысып жатырмын цепляться
Үшін соломинки жағасында,
Бірақ менің ослабевшие саусақтар
Обгорают да каленых құмдарында.
Мен зимою воплю, мен тістерді
Ұстап қалуға деген әр елге,
Бірақ жағалау, усыпанном льдами,
Тек теряю сынықтары үміт.
У кормилицы қар кеуде,
Мұнда-онда, таулар арасында, алыс
Бойынша аңғарларында текло изумрудным,
Бағыт ала отыра, маған сүт.
Мен вбирал оның ширью лакавшей,
Растворяя көктемгі синь
Опрокинутой таңертеңгілік тостаған
Колыбельного аспан шөл.
Менің анам – барлық жер табиғаты,
Бірақ мені умертвили әкелер,
Сол деп, вывернув халықтың еркі,
Жердің иссушают сосцы.
Мен жоғалып, маған вызволить борыш,
Кімнің за мною орнайды сол?.."
Мен Байкал...
Мен Чернобыль...
Мен Волга...
Мен Ресей...
Біз орыс халқы...
Объяснение:
Ер көрмеймін деген жерін
Үш көреді,
Ат баспаймын деген жерін
Үш басады.
Досыңды үш күн сынама,
Үш жыл сына.
Ер кезегі үшке дейін