Бабушка Зере звала любимого внука Абаем, что означает «осмотрительный, осторожный, миленький». С тех пор и окружающие стали так же обращаться к мальчику, а настоящим именем, по сути, его никто не называл.
Абай происходит из знатного и богатого рода биев и аристократов. Прадед Абая Ыргызбай был батыром и бием рода тобыкты. Слово « батыр» предполагает не только личное мужество, отвагу и силу человека, но и участие в боевых сражениях. Ыргызбай был племянником знаменитого Жанибека батыра из племени керей, который за свои заслуги и ратные подвиги при сражениях с джунгарскими войсками получил благословение самого Абылай хана. Его сын Оскембай – дед Абая. Оскембай был бием. Когда состарился, глава рода – знаменитый Кенгирбай би воспитывал и обучал Оскембая науке управления. Дед Абая Оскембай жил в 1778-1850 годах. От него в 1804 году родился Кунанбай кажы – отец Абая.
Кунанбай как крупная, колоритная личность играл огромную роль в становлении характера Абая и его взглядов, таких личных качеств, как человечность, целеустремленность. Жизнь и творчество Абая в определенной мере были обусловлены установками и примерами его прославленного и порой жесткого, но справедливого отца.
Объяснение:
Отец Кунанбай кажы — ага-султан всего Каркаралинского внешнего округа, позже волостной управитель Кокше-Тобыктинской волости, годы жизни 1804—1886. Мать Улжан — из рода Каракесек из племени Аргын. Бабушка Токбала, в замужестве прозванная Зере из рода матай племени найман. Предположительно учила его родной речи.
Әкесі Құнанбай Қажы-аға сұлтан, кейіннен Көкше-Тобықты болысының болыс басқарушысы, 1804-1886 жылдары өмір сүрген. Анасы-Ұлжан-Арғын тайпасының Қаракесек руынан. Тоқбалдың әжесі Найман тайпасының матай руынан шыққан Зере деген лақап атқа ие болған. Болжам бойынша, ол ана тілін үйретті.
Роман-эпопеяның басты тұлғасы – Абай.
Эпопеядағы орталық тұлға, типтік характер — Абай. Ол —
халықтың, рухани адамгершілік келбетін елестете алатын бейне. Абай сөзі
мен ісі соншалық нақты, әрбір
мен халық қамын терең толғайтын үлкен ойшыл,
көрінеді. Абайдың, көркем бейнесін жасауға ақынның өз өлеңдерінің көп
көмегі болғанын жазушы ризалықпен еске алады. Суреткер ұлы ақынның,
шығармаларын туғызған жағдай мен себептер табиғатына терең бойлау
арқылы оның өмір жолына қанығады. Абай халық қиялында қаншалық
сатыда тұрса, роман оның, көркем бейнесін соншалық жоғары деңгейде
Адамдардың арақатынасы ғана емес-ау, тіпті табиғат құбылыстарының өзін Абай
көзқарасы айқын танылады. Шала молдалардың халық қамымен ісі
жоқтығы, өз құлқынын ғана көздейтін, елдің мәдени дамуына тосқауыл
екені нанымды әшкереленген.«Абай жолының» төртінші кітабындағы ең шырқау, шоқтықты
19 ғасырдың 2-жартысындағы қазақ өмірінің бұл төрт кітаптан тыс