Қазақ тілі – елдің қазынасы. Тіл –көңілдің бұлағы, ой – қоңырауы. Екі сөзінің бірінен мақалы мен өсиеті қалмайды. Қазақ тілінің шырыны – бабалар өсиеті. Өлмейтін өсиетті естіген кеуде еріксіз тулайды. Ол қасиетті қазақ тілінің құдіреті. Суға салса, батпайтын, адуын ағысқа ақпайтын, мәңгілік мағынасы мен бояуын сақтайтын , саналы сүйсіне жаттайын сөз жәннаты. Өсиет – тамырын терең жайған киелі мама ағаш. Отқа жақса сөнбеген, жалынын таптаса, күлі сөйлеген , тасты балқытып, темірді илеген қызыл тіл. Тектілігі тұлғасын сомдаған, қуанышы-қайғысын қара өлеңмен толғаған, көктің сырын ұғып, шөптің тілін білген, шеніне қарай шапан киген ел.
Мұқағали Мақатаев Түнгі Алматы тұманы ашылғанда, Алатауға ай келіп асылғанда Нұр жанады, аспанның жұлдыздары, Алматының үстіне шашылған ба?! Сүйіседі көшелер көшелермен,. Бір рақат сезесің еселенген. Осы сиқыр қалада өскеніңмен, Таңданасың туристей кеше келген. Емен, терек еркімен қауышады, Қайың менеи қарағаш танысады. Алатаудан басталған ақ бұлақтар, Алматыға жеткенше жарысады. Алматыға жеткенде аң-таң болып, Арықтармен ақырын тартар жолын. Ашуланып бір сәтте тұра қалып, Ағылады аспанға фонтан болып. Судың аты - су ғой, ол бұғына ма, Тау бұлағы көлшікке тығыла ма?! Су сәулеге ұмтылып, сәуле суға, Айналады ғажайып шұғылаға, Сонда Алматы ұқсайды Құбылаға. Ұзатылар қыздайын үлпілдеген, Шақырасың назыңмен, күлкіңменен... ...Жоқ! Алматы - жүрегі Алатаудың! Тау ұйқыға кеткенде бүлкілдеген.
