1)Киіз үй тарихынан. Мал баққан көшпелі халықтардың қысы-жазы отыратын баспанасы киіз үй болған. Ол тез жығып, түйеге артып жүре беруге, шашпаң тігуге ыңғайлы, көшіп-қонуға лайықтап жасалған. Киіз үй біздің заманымыздың ВЫЫ ғасырында кеңінен пайдаланылып, киіз басу белгілі бір еңбек кәсібіне айналған. Оған Алтай, Сібір, Қырым таулы-тастарындағы сурет таңбалар айғақ бола алады. Ұзақ жылғы тәжірибе негізінде халық киіз үйдің ұйтқып соққан желге жығылмайтынына, нөсерлеп құйған жаңбырды өткізбейтініне көзі жетіп, оны баспана етуді әдетке айналдырған.
Біз ағзаны сақтауға міндеттіміз. Яғни пайдалы тағамдар жеуіміз қажет. Пайдалы тағам жесек жігерлі, зерек, жылдам жүретін боламыз. Біз күнделікті қытырлақ картоп, майлы тағамдарды, газдалған сусындарды ішеміз, жейміз. Олардың біздің ағзамызға түк пайдасы жоқ, қайта олар ағзамызға зияынды. Сусындарға бояғыштар қосады, қытырлақ картоптың жасалу жолы дұрыс емес, майлы тамақ жүрекке тиеді. Оданда жеміс- жейдек, көкөністер, сұйық тамақ ішкеніміз жөн. Олар ағзамызға өте пайдалы. Осы тамақтарды жеуге менде тырысамын. Көбінесе осы тамақтарды жеймін. Және бәрімізде өз денсаулығымызды, ағзамызды сақтайық!
Ақбас құмай (лат. Gyps fulvus) – сұңқартәрізділер отряды, қырғилар тұқымдасына жататын жыртқыш құс Қазақстанда негізінен Іле, Күнгей, Теріскей және Жетісуларында (Жоңғар) кездеседі. Бірақ ұясы Шолақ тауларынан ғана табылған. Денесінің ұзындығы 1,12 м, қанатының ұзындығы 68 см, қанатын жайғанда ұзындығы 2,56 м, құйрығының ұзындығы 30 см. Түсі ақшыл сары, қоңыр. Отырықшы құс. Жұп құрып (2 – 5 кейде 20) тіршілік етеді. Ұясын тік жарлардың қуысына бір-бірінен30 – 50 м жерде салады. Көбеюі жөнінде деректер шамалы. Жұмыртқасын ұябасары мен шәулісі кезектесіп басады. Өлекселермен қоректенеді. Ақбас құмайдың таралу аймағы өте аз, саны жылдан-жылға азаюына байланысты Алматы облысының «Қызыл кітабына» енгізілген