Осы жылы мен оку битирем!
Кейин кеш болмай туршанда, анана комектес!
Кеш артык кеткен жерим болса!
Адетте мен коп сойлегенди унатпаймын!
Коктемде жер жырту, егин егу басталады!
Бурсугини анамнын туылган куни!
Кешке мен ерте уйыктаймын!
Кунде сабакка дайындалу адетим!
Коп жаса, карагым деп Атам маган бата берди!
Аз калган жумыстарымды битирип, уйге баруым керек!
Коп уйыктау, менин адетим емес!
Уакыт зымырап барады!
Бугин мен олимпиядага катыстым!
Биыл, арманым орындалар!
Аркашан кулип жургенге не жетсин!
Кейде конил куй болмайтын, кунде болады!
Жии сабактан калуга болмайды!
Енди мен достарыма коп конил болемин!
Ылги кунде анамды куантуга тырысамын!
Жазда ауылга каникулга барамын!
Туған жер... Туған ел... Осы екі ғана сөзде қаншама мағына, қаншама ой жатыр десеңізші?! Туған жердің қадірін әр адам әрқалай түсінетін шығар. Ал мен үшін Туған жер қадірі дүниедегі ең ұлы деген нәрсемен пара-пар. Себебі, ол – менің әлпештеген анам, аялап өсірген әкем, туған-туысым, аға-әпкелерім, мені білім жолына жетелеген ұстаздарым, сол білімге ұмтылу жолындағы тай-құлындай тебіскен жора-жолдастарым дүниеге келген жер. Менің Туған жерім, Отаным – кішкентай болса да, мен үшін аса қымбат әрі киелі семей жері.
Сколько слов примерно?