Одним прекрасным летним днем, в предгорья Алатау пришла весна. Ручеёк зазвенел, разнося свою прохладную водичку по всей окрестности гор. А на предгорьях тем временем распускались тюльпаны. Все было покрыто красно-желтым ковром из маленьких тюльпанов. И водички ручейка хватало на всех. Но, почти на краю поля, был один тюльпан. Он не мог распуститься потому что ему не хватало водички ручейка. Из-за большого камня который преграждал дорогу ручейку ему не хватало водички. Постепенно он засыхал, так и не показав свою истинную красоту. Но вот, как-то раз мимо этого тюльпана пробегала лисичка, она заметила этот маленький почти засохший тюльпан. Ей стало интересно, почему же он засыхает, а остальные тюльпаны нет. Она подбежала к этому тюльпану и спросила «что с тобой милый тюльпан? Почему ты не цветешь так же ярко как другие?», на что тюльпан, дрожащим, еле слышным голосом ответил «Видишь лиса этот камень? Он преграждает путь ручейку ко мне, и не дает мне пить. Из-за него я засыхаю». И тут лиса решила тюльпану, она собрала все свои силы в свою маленькую лапку и убрала тот камень, который мешал ручейку добраться до этого тюльпана. И тут ручеёк добрался до этого тюльпана, и буквально в мгновение тюльпан расцвел ярче всех. Лиса не могла поверить своим глазам, тюльпан был очень красив и ярок. После того как он расцвел он поблагодарил лису от всего своего крохотного сердечка.
Автор революциядан кейін кездесетін көптеген мәселелер мен қиындықтарды көтереді. Мұнда адамның өз құқықтары үшін, олардың өзін-өзі бекітуі үшін көрсетілген. Романның басты кейіпкері - Баймай Мамайбайдың қызы Ақбілек Ақ гвардия офицерінің қолына түседі. Бұдан кейін қасіретін бастады. Орыс тілінде бір сөзді білмейтін жас қыз үшін қорлау мен өлім мен өлім арасындағы қасірет күндері басталды. «Ұялшақ қыз - адамға қараған періште, қазір оның табиғи тазалығын жоғалтып, мәжбүрлікте ұятқа қалдырған, ақ қарақшының, ақ мүрішпен ақ офицердің қызықты ойын-сауықына айналды».Өлгендердің қолынан аман қалған Ақбілек ауылына азаптауға ұшыраған азаптауларға көп азап шегу, қорлау, масқара болу керек еді. Ақбілек өзінің ауылына қайтып келеді, өзінің сүйікті атақты Bekool-ымен кездеседі, бірақ ол оны тастайды. Жақын адамның көмегі арқылы ол қалаға барып, зерттеуге барады, тек революция одняку мен оң жақ әйелдерге берді - қазақ әйелдері өз өмірінің толық иелерін сезінуге мүмкіндігі бар, олар бір нәрсе өзгерте алады. Бұл ойлар Ж.Аймауытовтың романымен расталады.
Вроде так.