Мағжан жұмабаевтың "батыр баян" поэмасының желісі де осыған ұқсас. поэма аса көркем деңгейде, ерекше шабытпен жазылған. сезім де, махаббат та, батырлық та, жан күйзелісі де дастанда жыр болып өріледі. поэмадағы батыр баян тағдыры ешкімді де бей-жай қалдыра алмайды. шоқтығы биік баянның бейнесі поэмада былай суреттеледі: - қанайым, ойың удай, тілің шаян, амал не, келген жоқ қой батыр баян. көп жаудың албастысы, ел еркесі, баянның батырлығы алашқа аян. баянның әруақты құр атынан көп қалмақ болмаушы ма ед қорқақ ноян? наркескен, өрттей ескен қайтпас болат, баянсыз қанатымды қалай жаям? ! би қанай! аттанбайды хан абылай, келмесе ққ батыр баян, — деген абылай сөзінен батырдың хан ордасындағы орны мен беделін байқайсыз. баян батыр ел рухы мен батыр рухының биіктігін барлық құндылықтан жоғары қояды. елдің мүддесі баян үшін қымбат, халқының тағдыры жау табанына басылмауы жолында жан аямай күрескен баян батыр ерліктің, отаншылдықтың үлгісі. қазақ осындай батырлардың арқасында тағдыры мен келешегін қорғап қалды.[2]
Рассказчик вспоминает, как стал писателем. вышло это просто и даже непредумышленно. теперь рассказчику кажется, что он всегда был писателем, только «без печати». в раннем детстве нянька называла рассказчика «». у него сохранились воспоминания раннего младенчества — игрушки, ветка берёзы у образа, «лепет непонимаемой молитвы», обрывки старинных песенок, которые пела нянька. всё для мальчика было живым — живые зубастые пилы и блестящие топоры рубили во дворе живые, плачущие смолой и стружками доски. метла «бегала по двору за пылью, мёрзла в снегу и даже плакала». половую щётку, похожую на кота на палке, наказывали — ставили в угол, и ребёнок её утешал.
