Рассказ «Кавказский пленник» написан Л. Н. Толстым по личным впечатлениям. В молодые годы он служил на Кавказе, сюжет рассказ имеет реальную основу.
Главными героями произведения являются два русских офицера Жилин и Костылин. Они попадают в плен к татарам. Их заковали в кандалы и посадили в сарай. Татары заставили их написать письма родным, чтобы те прислали выкуп. У Жилина была только мать. На письме Жилин написал неправильный адрес, потому что не мог просить у нее денег.
Жилин подружился с татарской девочкой Диной. Он делал ей куколок, она подкармливала его лепешками. Жилин стал делать подкоп, чтобы сбежать. Костылин натер ноги, стал отставать. Беглецов поймали, снова заковали в кандалы и посадили в яму. Жилин не мог жить в неволе. Он снова решил сбежать, но уже теперь один. Ему Дина, она принесла палку, по которой офицер выбрался наверх. Он долго шел, и его усилия были вознаграждены, он встретил своих.
Автор симпатизирует своему герою. Наверное, поэтому он дал ему такую фамилию. Толстой имел в виду выносливость русского офицера, его крепкую волю.
Мне понравился этот персонаж. Он свободолюбивый, смелый, сильный, никогда не сдается. Я думаю, что только такие люди должны служить в армии.
Объяснение:
аскольников скоїв злочин свідомо, що найбільш страшно, знехтувавши свою людську натуру. Убивши стару лихварки, Раскольников перевів себе в розряд людей, до якого не належать ні «квартальні поручики», ні Разумихин, ні сестра, ні мати, ні Соня. Він відрізав себе від людей «як ніби ножицями». Його людська натура не приймає цього відчуження від людей. Раскольников починає розуміти, що навіть така горда людина, як він, не може жити без спілкування з людьми. Тому його душевна боротьба стає все більш напруженими і заплутаніше, вона йде по безлічі напрямків, і кожне з них спричиняє глухий кут. Раскольников поки як і раніше вірить у непогрішність своєї ідеї і нехтує себе за слабість, раз у раз називає себе негідником. Але в той же час страждає від неможливості спілкування з матір'ю і сестрою, думати про них йому так само болісно, \u200b\u200bяк думати про вбивство Лисавета. І він намагається не думати, бо якщо він почне про них думати, то неодмінно повинен буде вирішити питання, куди ж їх віднести по своїй теорії - до якого розряду людей. За логікою його теорії вони повинні бути віднесені до «нижчого розряду», до «тварям тремтячим», і, отже, сокира іншого «незвичайного» людини може обрушитися на їхні голови, а також на голови Соні і Катерини Іванівни. Раскольников, по своїй теорії, повинен відступитися від тих, за кого страждає, повинен зневажати, ненавидіти тих, кого любить. «Мати, сестра, як люблю я їх! Чому тепер я їх ненавиджу? Так, я їх ненавиджу, фізично ненавиджу, біля себе не можу виносити ... »У цьому монолозі дійсно виявляється весь жах його становища: його людська натура тут найбільш гостро зіткнулася з його нелюдською теорією. Відразу після цього монологу Достоєвський дає сон Раскольникова: той знову вбиває стару, а вона сміється над ним. Ця сцена оголює весь жах діяння Раскольникова. Нарешті, Раскольников не витримує і відкривається Соні Мармеладової. Відбувається зіткнення їх ідей, кожен з них уперто стоїть на своєму: Раскольников стверджує, що справжній чоловік має право ігнорувати моральні підвалини суспільства; Соня ж не менше вперто стверджує, що немає такого права. Його теорія приводить її в жах, хоча з самого початку вона була охоплена гарячим співчуттям до нього. Раскольников, страждаючи сам і змушуючи страждати Соню, все ж сподівається, що вона запропонує йому який-небудь інший шлях, а не явку з повинною. «Соня ж являла собою невблаганний вирок, рішення без зміни. Тут - або її дорога, або його ». Раскольников йде з повинною.
қымбатты менің анашым! қайда барсам да, қандай көңіл күйде болсам да сен менің жанымдасың. сенімен сырласу, сенімен ақылдасып жүру менің дағдыма айналғалы қашан? ! жаңа бір киім киіп айнаға қараған сәттерімде немесе ас уйде жаңа бір тәтті тағамды әзірлеген кезде сіз менің сыртымнан бақылап, сүйсіне қарап тұрғандай сезінемін. кейде іштей сөйлесіп тұрғанымда өз қуанышымды жасыра алмай бас изеп, қалай күлімсіреп тұрғанымды өзіім де байқамай қаламын.
қымбатты менің анашым! мен сізден қол үзіп қалғанымда оң-солын танымаған сәби едім. бірақ сіздің жарқын бейнеңіз бен әсем үніңіз менің жүрегімде кешегідей сақтаулы.
әлі есімде, көрші үйдің ауласынан әдемі гүлді жұлып алып сізге алып келгенім. сонда сіз жай ғана үнмен:
‒ күнім менің, бұл әдемі гүл ғой. оны жұлуға болмайды. гүл өсіп тұрғанда ғана құлпырады, жан-жағына қуаныш сыйлайды. есіңде болсын, барлық дүниедегі тіршілік атаулыны жұлуға, қорлауға болмайды. мен сенің оларды аялап, қорғағаныңды қалаймын, -дегенің.
содан бері қаншама жаз, қанша күз, көктем өтті. сіз тұтынған заттар мен өз үйімнің әрбір бұрышынан сізді іздеген кездерім артта қалып, ержетіп, есейдім. сіз сыйлаған өмірімді мәнді де сәнді ету өз қолымда екенін ұғыну маған оңай соқпады.
өмірдің тек қуаныш пен сағыныштан тұрмайтынын ұғындым. күннен бірге ойнап, бірге жүрген достарымның теріс айналған тұстарын көру мен үшін өмірдің үлкен сынағы болғаны анық. тіпті күйректікке салынып, бұл дүниеде жалғыз қалғандай кездерім де болды. сол сәттерімдегі әлсіздігімді кешіріп, менің ішкі мұң-шерімді тыңдағаның үшін, мың алғыс айтамын, анашым!
өмір деген тұрмайды қап-қарадан
өмір деген тұрады ақ-қарадан
ақ-қара екі арасын ашып өтіп,
арымен өз бақытын тапқан ,-деген сөздің мәнін енді түсініп келемін.
қазір өзіме жаңа достар таптым, ескі досыммен де табыстым. көңілімді қылау шалса кітап оқуды, ғаламтор арқылы өз ойымды өзгелермен бөлісуді үйрендім. өмірде жақсы көп екенін түсінді поэзияға жиі қол созамын. ішінен өзімді, сені іздеймін. бірде күлемін, бірде
бірде маған ұстазымның былай дегені есімде: “сіздің үйдің терезесі мамаң барда ерекше жарқырап тұратын, үйдің қасынан өткенде ерекше көзге ұрып, мөлдіреп тұрушы еді. сен енді үлкен қыз болдың, сен де жарқыратып сүртіп қой, ол терезеде сенің мамаңның қолының табы бар” дегені. содан бері сізді еске алғанда бірден терезеге қараймын. қараймын да қолыма сүлгіні
кейін есейе келе бұл сөздің астарында үлкен сыр жатқанын, тағлым мен тәрбие барын түсіндім. көңілім құлазып, рухым жүдеп жүрген кездерімді айтпай танып, еңсе көтеруіме күш берген қайырымды жандарға шексіз ризамын, анашым.
анашым, мен сіздің жалғыз тал гүлің болғандықтан ба мені еркелетіп өсірдіңіз. менің ақылды да сұлу болып ер жеткенімді қалағаныңды білемін.
бірде менің қолыма сіздің күнделігіңіз түсті. (жалпы анам туралы маған көп айта бермейтін) сіздің қасиетті мекен қызылордада туылып, арман қуып алматыға барып, женпи бітіргеніңіз, дос қыздарыңызбен болашақты армандап жоспар құрғаныңызды оқығанда, мен сізді жаңа қырыңыздан таныдым. сіз өткерген студенттік өмірдің қызығы мен шыжығы, сіз жоспарлаған болашақ армандар мен мұраттар менің өміріме жаңа сілкініс әкелді. сан саққа жүгірген қ қиялым мен жастық көңілім жаңа арнаға бұрылды. мен алдыма мақсат қойдым. анам жоспарлаған биікке шығып, анам қол созған арманды жүзеге асырсам деген талап пайда болды.
анашым, мен сізді өмір бойы сүйіп өтемін!
маған ең мейірімді де қомқор әке сыйлағаның үшін, мені ешқашан жалғыз қалдырмағаның үшін, мені өмірге әкелгенің үшін ризамын!
өмір деген тұрады таң мен кештен
ғұмырлы екі араны жанмен кешкен.
құпия, сырлы жұмбақ дүниеге
армен келіп, армен кеткен
бұл‒менің ендігі өмірдегі кредом болмақ!
, мен сізге тағы да тіл қатамын.
‒ сіз мені осы жолда қорғап, қолдайсыз ба?
‒ әрине, жарығым! сен қандай мамандықты таңдасаң да сенің болғаныңды, білікті маман болғаныңды көргім келеді. ешқашан ұмытпа, мен сенімен біргемін!
‒ анашым, сіз маған өмір сыйладыңыз, мейірім мен махаббат, үміт пен арман сыйладыңыз. мен ол сезімдерді өмір бойы аялап өтемін!