Многие писатели середины XX столетия не смогли остаться в стороне от событий, происходивших тогда в стране. За время, предшествующее Октябрьской революции и последующие годы становления советской власти было убито или отправлено в ссылки много неугодных власти людей. Сломанные судьбы, осиротевшие дети, постоянные доносы – думающие люди не могли остаться равнодушны. Б. Пастернак, М. Булгаков, Е. Замятин, В. Шаламов, М. Шолохов, А. Солженицын и многие другие писали о том, что происходит и как от этого страдают простые люди.
Доспамбет жырау - қазақтың белгілі ақыны әрі қолбасшысы. XV ғасырдың 90-шы жылдары Азау қаласында (қазіргі Ростов облысында) дүниеге келген. Ол Кіші Ноғай ордасының әскери шонжарлар отбасынан шыққан. Доспамбет Бақшасарай мен Стамбұл қалаларында болып, жақсы білім алған. Отыз жылдай ғана өмір сүрген ақын ұрпақтарына өзінің құнды поэтикалық шығармаларын қалдырған. Оның өлеңдерінде жауынгерлердің жорықтары мен ерліктері жырланған. Батырларға тән ар-ождан мен намыс үшін күрескен жауынгерлерді керемет суреттей білген.
Доспамбет жыраудың толғау түрінде жазылған бірнеше шығармасы сақталған. Олар: «Айнала бұлақ басы тең, Азаулының Стамбұлдан несі кем», «Арғымаққа оқ тиді», «Айналайын, Ақ Жайық».
Ему не нужна известность, ведь он не видел родные места много лет. А ведь всякий, кто видел эту местность, готов целовать каждую березу.