«Ескерткіш» - ақынның өзіне өлеңмен орнатқан ескеркіші Өлеңде ақын әр бір ақынның арманы – артына өшпес, өлмес сөз қалдыру екендігін, өзі де артында сондай өшпес із қалдырғандығы жайлы жырлайды. «Адам қолынан келмейтін ескерткіш орнаттым, бұл ескерткішім тіпті Александр мұнарасынан да биік,асқақтап тұр. Бұл өлеңмен орнатылған ескерткіш, сондықтан да менің жаным өлмейді, тәнім де шірімейді. Халқым мені әр күні ардақтап есіне алады, дауысым ұлы Ресейдің түкпір-түкпіріне жетіп,славян елдерінің ұрпақтары,тіпті тұңғыс, қалмақтар да менің атымды айтып жүреді» дейді ақын. «Халқыма ұзақ уақыт сүйікті болуымның себебі, өлеңіммен олардың жүрегіне мейірім төктім, езгіге ұшыраған байғұс халқыма еркіндік жырын тарту еттім»деп шабыттана жырлайды. «Уа,муза,құлағың сал,сөзіме бақ»деп ақын шабытын шақыра отырып, өзі өмір сүрген дәуірдегі жәбірлеу, атаққұмарлық, мақтан, жала жабу сияқты қайшылықтардан аулақ болуға үндейді.
Когда я прочитала сказку-быль А.П. Платонова «Неизвестный цветок» меня поразила сила необычного красивого маленького цветка. Он рос на голом пустыре, там лежали одни камни, и совсем не росла трава. Ему было очень сложно и тяжело, но он боролся за свою жизнь и не унывал. А по ночам он светился и благоухал. Пионерка Даша цветку, она удобряла землю со своими друзьями. Это очень добрый поступок. Я считаю, что этим произведением автор хочет сказать нам, людям, что никогда не нужно сдаваться, нужно бороться, идти к своей цели и только тогда будет результат.
Хлестаков-бедный дворянин, прожигающий жизнь в Петербурге. Он получил письмо от отца, в котором отец приказывал ему явиться в родовое поместье. По дороге в поместье(извини, не помню название), Хлестаков проиграл все деньги в карты. В уездном городе N Хлестаков жил в трактире без денег и отказывался платить. До этого городничий получил письмо, в котором говорилось о ревизоре, который должен был вот-вот нагрянуть в городок. Жители подняли панику и сообщили городничему, что тот посетитель и есть ревизор. Антон Антонович явился к Хлестакову с ужасом, думая, что он ревизор, а Хлестаков, думал, что городничий хочет забрать его в тюрьму. Затем Хлестаков прекрасно вживается в роль ревизора. Однако, он очень много врет.(пример-разговор в гостиной про литературу). Иногда, он забывается и сам себе противоречит. Городничий, думает, что Хлестаков специально так делает. Этих двух людей объединяет страх, и они боятся друг друга. Хлестаков-труслив по своей природе, очень много врет, взяточник(взятки чиновников), по бесчестный.
«Ескерткіш» - ақынның өзіне өлеңмен орнатқан ескеркіші Өлеңде ақын әр бір ақынның арманы – артына өшпес, өлмес сөз қалдыру екендігін, өзі де артында сондай өшпес із қалдырғандығы жайлы жырлайды. «Адам қолынан келмейтін ескерткіш орнаттым, бұл ескерткішім тіпті Александр мұнарасынан да биік,асқақтап тұр. Бұл өлеңмен орнатылған ескерткіш, сондықтан да менің жаным өлмейді, тәнім де шірімейді. Халқым мені әр күні ардақтап есіне алады, дауысым ұлы Ресейдің түкпір-түкпіріне жетіп,славян елдерінің ұрпақтары,тіпті тұңғыс, қалмақтар да менің атымды айтып жүреді» дейді ақын. «Халқыма ұзақ уақыт сүйікті болуымның себебі, өлеңіммен олардың жүрегіне мейірім төктім, езгіге ұшыраған байғұс халқыма еркіндік жырын тарту еттім»деп шабыттана жырлайды. «Уа,муза,құлағың сал,сөзіме бақ»деп ақын шабытын шақыра отырып, өзі өмір сүрген дәуірдегі жәбірлеу, атаққұмарлық, мақтан, жала жабу сияқты қайшылықтардан аулақ болуға үндейді.