Бабушка:
Улыбаясь её тёмные, как вишни, зрачки расшtрялись, вспыхивая невыразимо приятным светом, улыбка весело обнажала белые , и ,несмотря на множество моршин в тёмной коже щёк , всё лицо казалось молодым и светлым. Очень портил рыхлый нос с раздутыми ноздрями и красный на конце. Вся она- тёмная, но светилась из нутрии –через- глаза неугасимым, весёлым и тёплым светом!Добрая и заботливая
Дедушка:
Не большой суханький старичок , с рыжей как золото бородкой с птичьем носом зелёными глазками Очень строгий с ужасным характером. Злой биспотичный
Плачка часцёй заусе з’яўляецца ў «пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах», бывае, сядзіць пад дрэвамі, а вечарам на камені.«Вопратка яе белая, як снег, на галаве — чорны ўбор, і чорная хустка накінута на плечы. Твар смуглы ад сонца і ветру, вочы жывыя, і заўсёды блішчаць на іх слёзы». Белае з чорным — прыкмета жалобы. Слёзы на вачах сведчаць пра ўспрыманне гераіняй жыцця як трагедыі, пра гора, якое яна носіць у сваёй душы. У сэрцы сваім Плачка захоўвае нейкую таямніцу, бо часта людзі чуюць з яе вуснаў словы: «Няма каму даверыць таямніцу сэрца майго!» Каго яна айлаквае? Чаму не хоча адкрыцца людзям? Можа, таму што яны не вартыя яе слёз?
маладыя людзі не лічылі, падобна старым, што кабета прадказвае нешта дрэннае, а думалі, што яна паказвае месца, дзе схаваны скарб.
«Нікчэмныя людзі! Золату і срэбру прадалі вы свае душы.» -гаварыу Волат шукальникам скарбау
Думаецца, што Завальня правільна ацаніў дзеі Плачкі, калі сказаў, што яны нібыта «папярэджанне людзям, каб выправілі свае норавы... Людзі ганяюцца за багаццем не дзеля таго, каб рабіць бліжнім дабро, а каб нічога не рабіць або — што яшчэ горш — каб шкодзіць».
Такім чынам, Плачка — гэта міфалагічная істота, якая засцерагае людзей ад злосных учынкаў, папярэджвае іх, што можа адбыцца тра-гедыя. Аўтар заклікае свайго чытача быць добрым і спагадлівым, жыць па справядлівасці і сўмленню, не чыніць нікомў зла.
Александр Иванович Куприн (1870—1938) - знаменитый русский писатель, автор многих повестей и рассказов. Он много странствовал по стране, видел тяжелую жизнь простого народа, которую правдиво изобразил в своих произведениях.
Особенно дороги писателю те, кто сохраняет человеческое достоинство, гордость, умеет постоять за себя, как герои его рассказа «Белый пудель» - старый шарманщик Мартын Лодыжкин и двенадцатилетний мальчик Сережа. В поисках заработка они бродили по Южному берегу Крыма от дачи к даче и давали свое представление. Дедушка играл на шарманке, Сережа показывал акробатические упражнения, а белый пудель Арто выделывал "смешные штучки". И вот однажды им пришлось выдержать серьезное испытание.