Напишите сочинение на тему "Как разум и чувства влияют на поступки человека". Не менее 250 слов. Аргументы привести из произведений "Гроза" и "Людочка"
• Введение продразверстки – полное и безвозмездное изъятие излишков сельхозпродукции для нужд фронта (временная чрезвычайная мера, только на время войны),
• Национализация промышленности;
• Централизация управления.
• Продразверстка (изъятие у крестьян «излишков хлеба»;
• Натуральная оплата труда (продуктами, изделиями);
• Попытка отмены денег, коммунальных платежей.
2 Вариант:
Можно выписать все эпиграфы повести, начиная с того, который предваряет всю повесть: «Береги честь смолоду». Выписывая (или читая вслух) эпиграфы, мы убеждаемся, что некоторые главы предваряют даже два эпиграфа. Таковы главы III и V. Если внимательно перечитать эти эпиграфы, то станет очевидным, что они взяты или из произведений устного народного творчества, или из произведений русских писателей XVIII века. Это произведения В. Я. Княжнина (три эпиграфа), М. М. Хераскова (два эпиграфа), Д. И. Фонвизина, А. П. Сумарокова.
Драма "Раскіданае гняздо" напісана ў 1913 годзе. У яе аснову пакладзены факты з жыцця сям'і дзеда Ануфрыя, у якога князь Радзівіл адабраў зямлю і хату. Асэнсоўваючы сямейную трагедыю як агульнанародную, Янка Купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. Падзеі ў драме адбываюцца ў пярэдадзень першай рускай рэвалюцыі 1905 года і сканцэнтраваны вакол Сымона. Гэта асноўны вобраз твора, які паказаны ў развіцці. Дух бунтарства і непакорнасць уласцівы Сымону ад нараджэння. У яго характары шмат рашучасці, імпульсіўнасці. Ён часта хапаецца за сякеру, каб бараніць свой гонар, адстойвае сваё дабро. Сымону не хапае адметнасці, непаўторнасці, умення жыць сваім розумам. Спачатку ён, як і бадька, трымаецца разбуранага гнязда, імкнецца давесці судовую справу да канца, даказаць праўду, але, не знайшоўшы яе, па закліку Незнаёмага пакідае сям'ю, малых братоў, маці і рушыць на Вялікі Сход, яшчэ дакладна не ўсвядоміўшы, што з сябе гэты сход уяўляе. Лявон Зяблік амаль 5 гадоў судзіцца з панічом за кавалак зямлі і хату. «Чалавек з зямлёй зрастаецца, як гэта дрэва: ссячы дрэўца — засохне, адбяры ў чалавека зямлю — згіне», — такі асноўны жыццёвы прынцып героя п'есы. Без зямлі ён не ўяўляе свайго існавання і калі судовую справу выйграе паніч, Лявон, даведзены да адчаю, канчае жыццё самагубствам. Жонка Лявона Марыля — гэта вынослівая, самаахвярная сялянка-пакутніца. Пасля смерці мужа яна ў роспачы, не ведае, дзе шукаць паратунку, як накарміць і абагрэць дзяцей. Спрабуе ўгаварыць Сымона пайсці на службу да паніча. «Падумай, адпусціся, выкінь гордасць з сэрца і паслухай маткі!.. Пакарыся ты ім, — яшчэ не позна!», — просіць яна сына. Але Сымон адмаўляецца ад прапановы. Надзеі ж на дачку Зосю, якая хоча сваім каханнем да паніча дапамагчы родным, Марыля не бачыць. Тлумачачы сваё трагічнае становішча воляю Бога, маці шые жабрацкія торбы. Лёс Зосі драматычны. Натура ўражлівая, сентыментальная, яна знаходзіцца ў палоне дзівосных сноў і мар. Яе вабяць кветкі, луг, поле - усё прыгожае, паэтычнае. Але светлыя памкненні Зосі ўступаюць у разлад з суровай рэчаіснасцю. Яна і Паніча пакахала, таму што ён прыгожы. Зося - чалавек добрай душы, а такія людзі звычайна кахаюць вельмі моцна. Даверлівая, чулая, яна не можа вынесці здрады Паніча і спрабуе павесіцца паблізу палаца, каб такім чынам выказаць пратэст супраць панічовай здрады. Але дваровыя людзі яе ратуюць. І тады зацямненне находзіць на яе светлы, дапытлівы розум. Як бы прасвятлеўшы, глядзіць Зоська на пажар. Прасвятленне гэта сімвалічнае. Яна разам з Сымонам ідзе на Вялікі Сход. Сваю дарогу Зоська выснавала ў сваіх мроях-снах, праз паўмістычныя азарэнні поруч з думкамі пра Бога, разам з ідэаламі дабра, міласэрнасці, шкадавання, любові. Данілка - падлетак, не па гадах разумны, разважлівы. Яго, як і Зоську, вабіць прыгожае, на працягу ўсёй п'есы ён майструе скрыпку. І калі бацька разбівае скрыпку, Сымон пагражае зрабіць новую. Ясна адно: без скрыпкі для Данілкі свет "не гучыць" - без музыкі няма гармоніі ў тым малым свеце, што яго акружае, як і ва ўсіыСусвеце. ПІлях, абраны Данілкам, - гэта шлях музыкі, творцы. Данілка - увасабленне таленавітасці ўсяго беларускага народа. Ён, падлетак, пайшоў не за Сымонам і Зоськай, але за маткаю і Старцам. У гэтым выбары ёсць свая рацыя: Данілку патрэбна не канчатковая мэта шляху, а сама дарога, магчымасць убачыць свет і, вядома, удосталь найграцца на новай скрыпачцы. Вынік гэтага шляху невядомы, але абсалютна ясна адно: марным, бязмэтным гэты шлях не будзе. Значнае месца ў п'есе займае вобраз Старца. Гэта чалавек з нізоў народа, прадстаўнік збяднелай масы, бо сам выйшаў з такога раскіданага гнязда, як і Зяблікі. Ён — чалавек адзінокі. Шчыра спачувае гаротным і абяздоленым. Старац ухваляе той шлях, на які становіцца Сымон, і асуджае тых, хто скараецца, мірыцца з несправядлівасцю. Назва твора мае абагульненае значэнне. Гэта і раскіданая хата, і раскіданая па свеце сям'я Зяблікаў. «Раскіданае гняздо» сімвалізуе старую, разбураную Беларусь. Шляхі Зяблікаў разбегліся, але тупіковых пуцявін тут няма. Усе Іпляхі могуць прывесці да адной мэты - да пошуку і аднаўлення "раскіданага гнязда" - Бацькаўшчыны, да набыцця людзьмі страчанай чалавечай годнасці. Разбурылі не толькі хату Зяблікаў, "раскіданым гняздом" была ўся тагачасная Беларусь. Адсюль і сэнс назвы твора. Калі ў вобразе Лявона Зябліка Я. Купала ха-цеў паказаць даведзеную да адчаю беззямел-лем частку сялянства, якая не бачыла выйсця са свайго гаротнага становішча і ўсё яшчэ спа-дзявалася знайсці праўду ў існуючым ладзе, то ў вобразе Сымона — перадавую, актыўную частку сялянства, гатовую выйсці на ўзброе-ную барацьбу з несправядлівым сацыяльным ладам. Такім чынам, на прыкладзе Сымона Я. Купала паказаў працэс абуджэння нацыянальнай свядомасці беларускіх сялян, пошукі імі шляхоў да вызвалення. Адшукаць страчаную бацькаўшчыну, вырвацца з-пад прыгнёту і ўціску, здабыць зямлю і волю можна толькі шляхам барацьбы, змагання — такая асноўная думка твора.
Однажды утром на маленькой, освещенной весенним солнцем, лесной полянке родился олененок. На нового лесного принца сбежались и слетелись посмотреть все звери и птицы. Олененка назвали Бэмби. Когда Бэмби научился ходить и разговаривать он обзавелся друзьями - кроликом Тампером и скунсихой Цветочком. А однажды не лугу, куда привела его мама, Бэмби познакомился с маленькой веселой оленихой - Фэйлин. Но жизнь в лесу бывает опасной и жестокой. Впервые Бэмби столкнулся с этим, когда прозрачный осенний лесной воздух пронзили выстрелы из ружья - все звери начали в панике убегать, и тогда Бэмби впервые услышал страшное слово - Человек. В другой раз Бэмби столкнулся с трудностями жизни в лесу зимой, когда настали холода, и стало нечего есть. Однажды, найдя полянку с пучками травы из под снега, Бэмби и его мама были очень рады находке и наслаждались зеленым обедом, когда вдруг они почуяли запах человека, прогремели выстрелы… Так Бэмби остался один. Но пришла весна, Бэмби подрос и вновь повстречал Фэйлин. Бэмби пришлось биться за нее с другим оленем - Ронно, но, без сомнения Бэмби победил. Пройдя через все испытания стал могучим и величавым Принцем леса.
1 Вариант:
ответ разместил: Гость
• Введение продразверстки – полное и безвозмездное изъятие излишков сельхозпродукции для нужд фронта (временная чрезвычайная мера, только на время войны),
• Национализация промышленности;
• Централизация управления.
• Продразверстка (изъятие у крестьян «излишков хлеба»;
• Запрещение частной торговли:
• Уравнительное распределение, всеобщая трудовая повинность;
• Натуральная оплата труда (продуктами, изделиями);
• Попытка отмены денег, коммунальных платежей.
2 Вариант:
Можно выписать все эпиграфы повести, начиная с того, который предваряет всю повесть: «Береги честь смолоду». Выписывая (или читая вслух) эпиграфы, мы убеждаемся, что некоторые главы предваряют даже два эпиграфа. Таковы главы III и V. Если внимательно перечитать эти эпиграфы, то станет очевидным, что они взяты или из произведений устного народного творчества, или из произведений русских писателей XVIII века. Это произведения В. Я. Княжнина (три эпиграфа), М. М. Хераскова (два эпиграфа), Д. И. Фонвизина, А. П. Сумарокова.
Смотри и выбирай информацию