Александр Грибоедов был дипломатом и лингвистом, историком и экономистом, музыкантом и композитором.
Объяснение:
Введите поисковый запрос
Войти
Ваше местоположение
Россия
АФИША
LIVE
СПЕЦПРОЕКТЫ
КИНО
МУЗЕИ
МУЗЫКА
ТЕАТР
ЛИТЕРАТУРА
ТРАДИЦИИ
АРХИТЕКТУРА
ОБРАЗОВАНИЕ
О проекте
Открытые данные
Драматург
Александр Грибоедов
ПЕРСОНА
Александр Грибоедов
Годы жизни: 15 января 1795 — 11 февраля 1829Страна рождения: РоссияСфера деятельности: Драматург, Писатель, Поэт
Содержание
СКРЫТЬ
«Один из самых умных людей в России»
Путевые записки секретаря русского посольства
«Не комедия», запрещенная цензурой
Писатель-дипломат
Александр Грибоедов был дипломатом и лингвистом, историком и экономистом, музыкантом и композитором. Но главным делом своей жизни он считал литературу. «Поэзия!! Люблю ее без памяти страстно, но любовь достаточна ли, чтобы себя прославить? И наконец, что слава?» — писал в дневнике Александр Грибоедов.
«Один из самых умных людей в России»
Александр Грибоедов родился в дворянской семье. Его образованием и воспитанием занимались лучшие учителя того времени: энциклопедист Иван Петрозилиус, ученый Богдан Ион, философ Иоганн Буле.
Каждое лето Александр Грибоедов проводил в родовом имении своего дяди в селе Хмелита. На шумные балы и званые обеды сюда часто приезжали известные писатели, музыканты, художники.
В раннем возрасте у Грибоедова проявились к иностранным языкам: греческому, латыни, английскому, немецкому, французскому, итальянскому. Он играл на рояле и арфе, а позже начал сочинять музыку и стихи. Уже в 11 лет он поступил в Московский университет и за два года закончил отделение словесности, а затем нравственно-политическое и физико-математическое отделения.Когда началась Отечественная война 1812 года, 17-летний Грибоедов записался корнетом в Московский гусарский полк. Побывать в сражениях он не успел: его подразделение начало формироваться, когда Наполеон уже отступал. Пока русские войска освобождали от французов Европу, Грибоедов служил в тылу — в Белоруссии.
Відповідь:
Нам мій погляд образ Наталі Миколаївни розкрито за до такої художньої деталі як сукня вчительки "трояндова, як сто троянд". Цю сукню вчителька одягала лише на свято, а таким святом для неї були перше вересня і останній день знань. Ця сукня нагадала хлопцям про мирне життя, коли вони бігали до школи. Для вчительки ця сукня також мала велику цінність, але голод і необхідність годувати маленьку донечку змусили її винести цю сукню на базар.
Пояснення:
Цитата "...притиснувши до себе разом з немовлям трояндову, мов сто троянд, сукню. Климко бачив Наталю Миколаївну в цій сукні лише двічі на рік: першого вересня і в останній день занять. Наталя Миколаївна щоразу так хвилювалася, зустрічаючи їх, своїх учнів, а чи проводжаючи на канікули, що троянди з трояндової сукні зацвітали в неї й на щоках. А минулої весни на останньому уроці вона сказала, печально всміхаючись: "От і підете ви в юність, уже з іншими вчителями, а я знову повернуся до маленьких, таких... грибочків, як були ви, коли при йшли до першого класу. Пам'ятаєте?" — І сльози, дві сльозинки, покотилися їй з очей, однак вона не чула їх і посміхалася. Тоді сказала: "Урок закінчено, до побачення, діти..." — І одвернулася до вікна. А вони стояли й стояли за партами, хоч у коридорі вже знявся радісний гамір: закінчився учбовий рік, сонця на-дворі повна чаша, аж до піднебесся, — хто ж не радітиме".
Абайдың 1889 ж. жазған өлеңі. Әрқайсысы 6 тармақты 5 шумақтан тұрады, көлемі ЗО жол. Абайдың поэзия, оның мәні жөніндегі ой-пікірлерінің тың түйіні, бұған дейінгі жазылған «Базарға қарап түрсам, әркім барар», «Өлең- сөздің патшасы, сөз сарасы», «Біреудің кісісі өлсе, қаралы ол» сияқты шығармаларындағы эстетикалық көзқарасының кемелді көрінісі. Бұл шығармаларында Абай ақындықтың ауыр міндетін, ақын атанудың алғышарттарын аңғартқан еді. Сөздің патшасын, сындарлысын дарияның тереңіне сүңгіп, ақық-маржан іздеушідей түн қатып толғататын, тұңғиық ойға шоматын даналардың ғана таба алатынын айтқан. Яғни ақынақыл сөзін ақындарға арнаған-ды. «Сөзді ұғар осы күнде кісі бар ма?» деп, парасатты оқырманы жоқтығына налыған болатын. Ап бұл өлеңінде Абай әрі оқырман-тыңдаушыларына, әрі ақындарға қарап сөйлейді. Сын мен пікірін нақтылай айтуға ойысқан. М. Әуeзовтың айтуынша, бұл өлең Абайдың «тек бір өз басының ақындық жолындағы ізденуі ғана емес. Мұны ақындық жайында өзгеше мәні бар өлең деп ұғынуымыз керек». Оны ақын өз айналасындағы «өлеңі бар, өнерлі інілерінің» кейбір шығармаларын оқығаннан кейін, соларға жөн-жоба керсетіп, сын ескертпелер жасау ниетімен тудырған. «Сөз айттым «Әзірет Әлі, айдаһарсыз» дегенде көп ақындардың, оның ішінде Көкбай Жанатайұлының пайғамбарларды, дін таратушы қаһармандарды мадақтайтын қиссаларжазуға тым әуестігін, «Бізде жоқ» алтын иек, сарыала қыз» дегенде жеке ақындардың жылтырақ сөздерге әуестігін, Әріп Тәңірбергеновтың «Зияда-Шамұрат» дастанында қызды «иегі алтын, көзі гауһар» деп, әлем-жәлем етіп суреттегенін, «Кәрілікті жамандап елім тілеп» дегенде Шәкерім Құдайбердиевтің заңды түрде келетін кәрілікті даттағанын қағытып мысқылдаған. Ақын өлең сөзді кімге арнауды, кімге айтуды ескертеді: тасырға айтпай, «кеңіл көзі ашық, кекірегі сөзімді», сергек те талаптыларға айтуды қалайды. Оның өсиеті - күле тындаған парықсыздарға сөзіңді қор қылма! «Қызшыл», «қызықшыл» әуейілерге жолама! Арсыздық пен ақылсыздықтан, шаруасыздық пен маскүнемдіктен аулақ бол! Мұның үстіне Абай бұрынғы «сөз түзелді, тыңдаушы, сенде түзел» деп жалпылай айтқан ақылын аша түскен.