«Ғылым таппай мақтанба,
Орын таппай баптанба...» -дегендегі орын тап деп отырғаны - алған білімді, үйренген ғылымды жұмсайтын орын. Бұдан Абай:
«Бес нәрседен қашық бол,
Бес нәрсеге асық бол...» -деп адамдық, адамгершілік жайын қозғайды. Алайда ойының негізгі желісін үзбейді. Бұл тұста ерекше бір көңіл бөлерлік жай - Абай ғалым болу мен адам болу мәселесін бір-бірімен сабақтастыра айтады, бүл екеуінің тамыры, түбі бір деп санайды. Ғалым болудың басты шарты - не нәрсені болсын ақыл таразысына салып өлшеу, ақыл сенген нәрсеге ғана сену және көзің анық жеткен шындықты тура айтудан тайынбау екендігін нақтылап, мейлінше дәлелді етіп, шегелеп айтады. Осы өлеңдегі Абайдың надандықпен айтылған сөзге ерме дей отырып, «ақсақал айтты, бай айтты...», егер қисық көрінсе кімнің сөзі болса да, тіпті жақын адам айтса да, ақылмен жеңуді үлгі етуі әсіресе, сол өткен ғасырдағы қазақ өмірінің жағдайында бірден-бір батыл айтылған пікір болғаны анық. Үлкен адамға, лауазымы жоғары адамға қарсы келіп, өз ойын көлденең тарту сыпайыгершілікке келмейді дегенді желеу қылып, шындықты тура айтуды қалайда шектеу, қолдамау ол заман ғана емес, бүгінгі заманда да аз кездеспейтінін ескерсек, Абайдың осы пікірінің мәні зор дейміз. Ендеше:
«Ақымақ көп, ақылды аз,
Деме көптің сөзі - пұл...» - дегенді көпке топырақ шашқандық емес пе деп көлгірсімей, ашық айтылған, жастарды артық сенгіштіктен сақтандыратын ащы өмір шындығы деп бағалауымыз орынды.
«Сөзіне қарап кісіні ал,
Кісіге қарап сөз алма...» -
деген нақыл түрінде келетін түйін жоғарғы пікірлерге орайлас, жалғас. Сырттай қарағанда мұның өзі бір түрлі, тосын естілуі мүмкін, өйткені кісіні сөзіне қарай бағалама, ісіне қарай бағала дейтін үйреншікті пікірге қарама-қарсы келетін секілді. Ал, байыппен қарасақ, мұнда терең мағына жатыр. Кісіні сөзіне қарай, яғни, ақылына, ойына қарай бағала, кісіге қарап, оның мансабына, дәулетіне қарап ақылға сыймайтын, қисынға келмейтін сөзіне иланып алданып қалма, «надандықпен кім айтса, ондай түпсіз сөзге ерме...» деген даналық пікірді аңғартады. Абай надандыққа, қандай да болсын теріс, кертартпа ықпалға қарсы тура алатын оқыған, біліммен қаруланған адамды құрметтеу керек деп санайды. Ең алдымен білімді, ғалым адам мақтан тұтуға лайықты. Ақылды, парасатты адамның идеал бейнесін ұсына отырып, Абай оған жақсылықты жамандықтан ажырата білмейтін, ағыммен ілесіп жүре беруге бейімделген надан, қараңғы адамды қарсы қойды. Топас, кертартпа адамның осы жағымсыз типі ақынның шығармашылық жолына өте тән және ағарту ісін, өнер-білімді жақтаушы Абайдың алдыңғы қатарлы көзқарасын білдіреді. Өлең 6-8 буынды аралас ұйқас үлгісінде жазылған. Алғаш 1909 ж. С.-Петербургте жарық көрген «Қазақ ақыны Ибраһим Құнанбайұғылының өлеңі» атты жинақта жарияланды. Басылымдарында бірқатар текстол. өзгерістер кездеседі. 1909 жылғы жинақта 38-жол «Шыныменен өлсеңіз» делінсе, басылымдарда бүл жол Мүрсейіт қолжазбалары бойынша «Шын сөзбенен өлсеңіз» болып берілген. Мүрсейіт қолжазбаларында, 1909 жылғы жинақта 40-жол «Кәпір болдың демес қой» деп берілсе, басылымдарда бұл жол «Күпір болдың демес қой» ретінде алынған. Мүрсейіт қолжазбаларында, 1939, 1945, 1954 жылғы жинақтарда 42- жол «Көп көзіне көріне айтпа» болса, қалған басылымдарға бүл жол 1909 жылғы жинаққа сәйкес «Көп орында көріне айтпа» делінген. «Сізге ғылым кім берер, жанбай жатып сөнсеңіз» деген 26, 27-жолдар 1909 жылғы басылымға кірмей қалған. 1909, 1939, 1945, 1954 жылғы жинақтарда 75-жол «Сөзін оқып және ойла» болып алынса, қалған басылымдарда бүл жол Мүрсейіт қолжазбаларына сәйкес «Сөзін оқы және ойла» деп берілген. Туынды ағылшын, араб, азербайжан, қарақалпақ, қырғыз, орыс, өзбек, тәжік, түрікмен, ұйғыр т. б. тілдеріне аударылған.
Объяснение:
Калина – дуже красива рослина. Це стрункий кущ, з багатьма тонкими вітками, що тягнуться до неба. Із приходом весняного тепла на них набухають бруньки. Потім калина вся вкривається білими суцвіттями-парасольками, вона вбирає тепло сонця та живильну вологу землі. ЇЇ листя яскраво-зелене з нерівними зубчастими краєчками, і в них плутається вітерець.
Потім, коли квіти оцвітають, на їхньому місці з'являються маленькі зелені ягідки. Вони поступово стають більшими та восени набувають насичено червоного кольору. Стиглі ягоди калини схожі на яскраві краплини крові, тому в традиції українського народу вони символізують силу життя. Ягоди калини також бувають жовтого та чорного кольору, а деякі види її не скидають листя восени.
Калина трохи кисла та терпкувата на смак. З неї готують смачне варення та компот. Зображенням калини прикрашають предмети побуту, крашанки, вишиванки.
Главный герой - Печорин - личность яркая, однако раскрыть многие его качества появление на сцене Грушницкого.
Противостояние Печорина и Грушницкого показано в главе «Княжна Мери». Повесть ведется от лица Печорина. Он склонен к анализу ситуаций, людей и самого себя, поэтому его рассказ в большей или меньшей степени можно считать объективным. Он умеет подмечать в людях характерные черты и в двух-трех словах передать их. Но при этом безжалостно высмеиваются все недостатки и изъяны.
Встречаются оба героя как старые приятели.
Печорин уверен в себе, рассудителен, эгоистичен, беспощадно язвителен (иногда сверх меры). При этом он видит Грушницкого насквозь, и смеется над ним. А тот, в свою очередь, слишком экзальтирован, восторжен и многословен. Он больше говорит, чем делает, и слишком романтизирует людей (в первую очередь - себя самого). Тем не менее эта непохожесть и неприятие друг друга не мешают им общаться и проводить много времени вместе.
Они почти одновременно увидели княжну Мери в первый раз. С этого момента между ними пролегла тоненькая трещинка, которая в конце концов превратилась в пропасть. Грушницкий - провинциальный романтик - не на шутку увлекается княжной. Вечный же враг Печорина - скука - заставляет его приводить княжну в бешенство различными мелкими выходками. Все это делается без тени неприязни, а исключительно из желания развлечь себя.
Поведение обоих героев в отношении княжны Мери не вызывает особой симпатии. Грушницкий - пустозвон, он любит красивые слова и жесты. Ему хочется, чтобы жизнь напоминала сентиментальный роман. Именно поэтому он приписывает другим те чувства, которые ему хотелось бы, чтобы они испытывали. Он видит жизнь в какой-то туманной дымке, в романтическом ореоле. Но в чувстве его к княжне нет фальши, хотя, может быть, он несколько преувеличивает его.
С другой стороны - Печорин - человек здравомыслящий, изучивший женщин, к тому же циник. Он забавляется с Мери. Ему доставляет удовольствие эта игра, как доставляет удовольствие и наблюдение за развитием отношений Грушницкого и княжны. Печорин, в отличие от Грушницкого, прекрасно предвидит дальнейшее развитие событий. Он молод, но успел разочароваться в людях и в жизни в целом. Обольстить княжну Мери для него не составляло труда, стоило только казаться непонятным и таинственным и быть дерзким.
Печорин ведет двойную игру. Он возобновил свои отношения с Верой. Эта женщина, несомненно, сильнее и жестче, чем княжна Мери. Но любовь к Печорину сломала и ее. Она готова растоптать свою гордость, репутацию. Она знает, что их отношения несут только боль и разочарование. И все равно стремится к нему, потому что иначе не может. Вера на куда более сильные чувства, чем Мери. Ее любовь сильнее, а горе безнадежнее. Она саморазрушается ради любви и не жалеет об этом.
Грушницкий никогда не будет вызывать таких чувств. Он слишком мягкотел и не обладает яркими чертами характера. Он не смог заставить Мери полюбить себя. Ему не хватает напористости и самоиронии. Его напыщенные речи могут произвести только первоначальное впечатление. Но речи начинают повторяться и становятся в конце концов невыносимы.
Чем больше княжна увлекается Печориным (ведь с ним ей куда интереснее, чем с простодушным мальчиком), тем шире становит-. ся пропасть между ним и Грушницким. Обстановка накаляется, взаимная неприязнь растет. Пророчество Печорина, что они когда-нибудь «столкнутся на узкой дороге», начинает сбываться.
Дуэль - это развязка отношений двух героев. Она приближалась неотвратимо, поскольку дорога стала слишком узкой для двоих.
В день дуэли Печорин испытывает холодную злобу. Его пытались обмануть, а он этого простить не может. Грушницкий же, напротив, очень нервничает и пытается всеми силами отвратить неотвратимое.
на вот и подисшис и лайк
=)