Не благодарите, можно лучший ответ
Объяснение:
В ПРОИЗОШЕДШЕМ КОНФЛИКТЕ ВИНОВАТЫ ОБЕ СТОРОНЫ.
Дубровский знал, с кем имеет дело, но в силу своего характера не смог сдержаться и спровоцировал конфликт.
Коса нашла на камень. Троекуров намерен отомстить бывшему приятелю и неправедным путем собирается отобрать у него все имущество, чтобы таким образом унизить его и заставить повиноваться.
Своенравие, властолюбие и горячность Троекурова моментально разрушают дружбу соседей и саму жизнь Дубровского.
Однако, Кирила Петрович отходчив. Спустя некоторое время готов был идти на примирение, но уже оказалось слишком поздно.
Конфликт между Троекуровым и Дубровским-старшим обличает жесткость и мстительность, показывает цену горячности, и остро задает нравственные вопросы, актуальные и поныне.
Абайдың 1889 ж. жазған өлеңі. Әрқайсысы 6 тармақты 5 шумақтан тұрады, көлемі ЗО жол. Абайдың поэзия, оның мәні жөніндегі ой-пікірлерінің тың түйіні, бұған дейінгі жазылған «Базарға қарап түрсам, әркім барар», «Өлең- сөздің патшасы, сөз сарасы», «Біреудің кісісі өлсе, қаралы ол» сияқты шығармаларындағы эстетикалық көзқарасының кемелді көрінісі. Бұл шығармаларында Абай ақындықтың ауыр міндетін, ақын атанудың алғышарттарын аңғартқан еді. Сөздің патшасын, сындарлысын дарияның тереңіне сүңгіп, ақық-маржан іздеушідей түн қатып толғататын, тұңғиық ойға шоматын даналардың ғана таба алатынын айтқан. Яғни ақынақыл сөзін ақындарға арнаған-ды. «Сөзді ұғар осы күнде кісі бар ма?» деп, парасатты оқырманы жоқтығына налыған болатын. Ап бұл өлеңінде Абай әрі оқырман-тыңдаушыларына, әрі ақындарға қарап сөйлейді. Сын мен пікірін нақтылай айтуға ойысқан. М. Әуeзовтың айтуынша, бұл өлең Абайдың «тек бір өз басының ақындық жолындағы ізденуі ғана емес. Мұны ақындық жайында өзгеше мәні бар өлең деп ұғынуымыз керек». Оны ақын өз айналасындағы «өлеңі бар, өнерлі інілерінің» кейбір шығармаларын оқығаннан кейін, соларға жөн-жоба керсетіп, сын ескертпелер жасау ниетімен тудырған. «Сөз айттым «Әзірет Әлі, айдаһарсыз» дегенде көп ақындардың, оның ішінде Көкбай Жанатайұлының пайғамбарларды, дін таратушы қаһармандарды мадақтайтын қиссаларжазуға тым әуестігін, «Бізде жоқ» алтын иек, сарыала қыз» дегенде жеке ақындардың жылтырақ сөздерге әуестігін, Әріп Тәңірбергеновтың «Зияда-Шамұрат» дастанында қызды «иегі алтын, көзі гауһар» деп, әлем-жәлем етіп суреттегенін, «Кәрілікті жамандап елім тілеп» дегенде Шәкерім Құдайбердиевтің заңды түрде келетін кәрілікті даттағанын қағытып мысқылдаған. Ақын өлең сөзді кімге арнауды, кімге айтуды ескертеді: тасырға айтпай, «кеңіл көзі ашық, кекірегі сөзімді», сергек те талаптыларға айтуды қалайды. Оның өсиеті - күле тындаған парықсыздарға сөзіңді қор қылма! «Қызшыл», «қызықшыл» әуейілерге жолама! Арсыздық пен ақылсыздықтан, шаруасыздық пен маскүнемдіктен аулақ бол! Мұның үстіне Абай бұрынғы «сөз түзелді, тыңдаушы, сенде түзел» деп жалпылай айтқан ақылын аша түскен.
В августе 1830 года А. С. Пушкин отправился из Петербурга в родовое имение отца Болдино и задержался там на осень. Этот период творчества поэта получил название Болдинской осени, во время которой были созданы многие пушкинские шедевры, в том числе «Повести Белкина». Повесть «Станционный смотритель» — это история жизни «маленького человека» — станционного смотрителя Самсона Вырина. Пушкин не случайно вынес в название повести не имя героя, а его должность. «Что такое станционный смотритель? Сущий мученик четырнадцатого класса, огражденный своим чином токмо от побоев, и то не всегда». О службе смотрителей рассказчик говорит, что это настоящая каторга: «покоя ни днем, ни ночью. Всю досаду, накопленную во время скучной езды, путешественник вымещает на смотрителе». И при этом смотрители «люди мирные, от природы услужливые, склонные к общежитию, скромные в притязаниях на почести и не... сребролюбивые». Не в этом ли причина разыгравшейся трагедии? Проезжий гусар без особых усилий ради собственной прихоти увез из дома Самсона его любимую дочь Дуню, единственную его радость и утеху в жизни, разрушил их тихое счастье. От горя Самсон Вырин заболел. Оправившись от сильной горячки, Самсон Вырин решил поехать в Петербург за своей дочерью. Но его решимости хватило только на то, чтобы просить обидчика о «божеской милости» — отдать ему дочь. После того как Минский прогнал старика, смотритель «махнул на все рукой и решил отступиться». Вскоре он умер, так и не дождавшись возвращения своей любимой Дуни. В этой повести Пушкин показал трагедию «маленького человека». Мы видим, как постоянное смирение унижает человека, вытравляет в нем гордость и достоинство, превращает в раба, покорного всем ударам судьбы и не ей противостоять.