Человек, читая книги, получает знания, на основе прочитанных произведений он может извлечь для себя жизненный опыт в той или иной ситуации
Человек который смотрит телевизор не получает много знаний или вообще их не получает
Книги полезны для нас, они нам развить речь, память, получить больше знаний и еще много всего полезного, а телевизор мы смотрим в основном в развлекательных целях и особой пользы в телевизоре нет. Именно поэтому тот кто читает книги, всегда будет на ступень выше тех кто смотрит телевизор
Карело-финский эпос Калевала сложился в 1 тысячелетии н.э.,при переходе восточно-финских племен от общинно-родового строя к классовому обществу.Древние руны рассказывают обо всём на свете,что и где происходило, судьбы людей и народов,важные события.Магические знаки, чем написаны руны,повествуют о судьбах людей,чувствах,бедах и радостях людских.
Герои эпоса:кузнец Ильмаринен, злая старуха Лоухи,три богатыря Калевы,Старец Вяйнямёйнен-главный герой, первочеловек, бог Укко, красавица Кюллики,девочка невольница,чародей Лемминкяйнен. Стихии эпоса-тьма-мрак,холод-мороз,ветер.Страна Похъёла,царство мрака злой Лоухи-северная точка страны.Страна Калевала-светлая и добрая,южная точка страны.
Богатыри Калевы сватались к дочерям Лоухи.Злая старуха Лоухи заказала женихам дочери сделать чудесную мельницу Сампо. Тому,кто выкует мельницу,она обещала отдать замуж дочь.Мельница символически обозначает виды занятий людей-охоту,земледелие ,разведение коров и овцеводство.Праздники проводились по случаю побед,сбора урожая,сопровождались музыкой и песнями,играми и сражениями.
Герои наших былин не обладают магией,им не подвластны стихии.Богатыри защищают народ,родную землю и слабых,а Калевы сражаются за чужие земли и их подвиги для своей славы.Традиции Калевалы-прославление справедливости,а на Руси-прославляли подвиги богатырей.Наши богатыри-защитники Родины,Калевы-борцы за справедливость законов.Схожи богатыри недюжинной силой,справедливостью и непобедимостью.
«У гэты трывожны жнівень 1863 года вайна была паўсюль. „Белыя“ спрачаліся з „чырвонымі“, беларусы абураліся шавінізмам „белага жонду“. Успыхвалі, затухалі і зноў выбухалі ачагі абурэння палітыкай цара.
Пераспелае жыта плакала зярнятамі, а ў жыце стаялі шыбеніцы. I не ўстаў ніхто добры, любоўны, і не сказаў людзям, што нельга рэзаць адзін аднаго, што свет вялікі і на кожнага выстачыць ніў, што хлеб аднолькава смачны, на якой мове яго ні называй. Не мог сказаць. Галоўным быў не хлеб. Галоўнай была свабода».
Генерал Фікельмонт даў загад знішчыць усе чаўны і лодкі. Тры дні ў Прыдняпроўі палілі бярвенні, з якіх інсургенты (паўстанцы) маглі б звязаць плыты. Адзіны паром ля Магілёва ахоўвала рота выпрабаваных у баях салдат пад началам капітана Пора-Леановіча. «Капітану не надта верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва. Таму „ў дапамогу яму“ і „на адпачынак“ паставілі, таксама капітана, Юрыя Горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі».
Палкоўнік Фралоў разбіў атрад інсургентаў, месцазнаходжанне якіх паказаў мясцовы селянін. Кіраўнік паўстанцаў Усяслаў Грынкевіч быў узяты ў палон і асуджаны на смерць.
На кардон (заставу) прыляцеў улан, штосьці перадаў Пора-Леановічу, і яго хутка пераправілі на другі бераг. Гораву, які быў у гэты час на пароме, аж шкада стала зморанага каня — ледзь крануўшыся берага, ён панёс улана да горада.
У двары, дзе жылі афіцэры, Пора-Леановіч практыкаваўся ў стральбе. Ён меў славу першага, не толькі ў палку, брэцёра (дуэлянта). Страляў капітан вельмі трапна.
За вячэрай, выпіўшы, Пора-Леановіч разгаварыўся. Адносіны капітана да людзей, да жыцця ўразілі Горава: у гэтага чалавека не было нічога святога, ён грэбліва ставіўся да ўласных продкаў, да свайго народа, да мінулай гісторыі і да сучаснасці. Пачалася страшэнная навальніца, якую ў народзе называюць «вераб'іная ноч». У цемры двара, якую штохвілінна сляпілі бліскавіцы, з'явілася карэта. Маладая жанчына прасіла пераправіць яе на той бераг. Яна везла ў крэпасць памілаванне мужу, Усяславу Грынкевічу, падпісанае яго «сіяцельствам» графам Мураўёвым. Расстрэл кіраўніку атрада інсургентаў замяняўся пажыццёвай катаргай. Пора-Леановіч ветліва, але цвёрда патлумачыў жанчыне, што зможа пераправіць яе толькі раніцай — такі загад.
Гораву, якога ўразіла прыгажосць і мужнасць жонкі асуджанага, у нейкі момант здалося, што началынк кардона здзекуецца над госцяй. Жанчына ў адчаі гатова плыць цераз раку сама, але капітан не дазваляе і гэтага. Разумеючы пакуты незнаёмкі, Гораў згодны пераправіць яе, Пора-Леановіч, як старшы па званні, забараняе. Калі ўслед жанчыне, пасля таго як яна нагадала Пора-Леановічу, што ён таксама нарадзіўся на гэтай зямлі, каштан кінуў брыдкае слова, Гораў назваў паводзіны яго нізкімі. «Але на вуснах начальніка кардона зноў з'явілася прыязная і страшнам тая ўсмешка
Объяснение: